Δεν πρόλαβε να ανατείλει καλά-καλά το 2022, καθώς μπήκα στο Διαδίκτυο -χωρίς αυτό δεν ζούμε πια!- για τα νέα της πρωτοχρονιάτικης βραδιάς, ένιωσα μια τόσο ευχάριστη έκπληξη που χρόνια πολλά έχω να νιώσω στη ζωή μου. Στο μεταξύ επειδή η συγκεκριμένη βραδιά δεν έλεγε να περάσει λόγω κόβιντ της κόρης μου που μας επισκέφτηκε από την Αθήνα για τις άγιες τούτες μέρες, άνοιξα το διαδίκτυο πρωί-πρωί.
Η πρώτη λοιπόν είδηση στην οποία έπεσαν τα μάτια μου ήταν αυτή με την περιπέτεια της 16χρονης κοπέλας που νοσηλεύεται διασωληνωμένη στη Β’ ΜΕΘ του νοσοκομείου Παπανικολάου της Θεσσαλονίκης. Αφού λοιπόν ο διευθυντής της εν λόγω κλινικής κ. Καπραβέλος, μιλώντας στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, ώρα 7.19 το πρωί της Πρωτοχρονιάς, έδωσε το στίγμα μιας ακόμη βάρβαρης βραδιάς για το νοσοκομείο (όχι βέβαια για τα ντουβάρια αλλά για τους αρρώστους -τι πράμα κι αυτό βρε παιδί μου: οι αρρώστιες να μη κάνουν κι αυτές, έστω μια φορά, Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά…- τους συγγενείς των αρρώστων, τους γιατρούς και το άλλο υγειονομικό προσωπικό), λέγοντας κατά λέξη «αγωνιζόμασταν όλη τη νύχτα να σώσουμε ένα παιδί 16 χρονών, ένα κοριτσάκι που μας ήρθε με κορωνοϊό και διασωληνώθηκε σε πολύ άσχημη κατάσταση…», έκλεισε την τηλεοπτική του παρέμβαση με τούτα τα λόγια: «Όταν ένα παιδί 16 χρονών κινδυνεύει, κινδυνεύει όλη η χώρα».
Μόλις το διάβασα σηκώθηκα εντελώς απ’ το κρεβάτι μου -ήμουν ακόμη μισοξαπλωμένος και μισοχαζεμένος αλλά χωρίς τσίμπλες- στη στιγμή κούνησα ανεπαίσθητα πέρα δώθε το κεφάλι μου κι άνοιξα την μπαλκονόπορτα του δωματίου να μπει περισσότερο φως μέσα. Ύστερα ξανακάθισα στο κρεβάτι και κοίταξα πάλι την είδηση. Μήπως μου θάμπωσαν τα μάτια μου και δεν διακρίνω τόσο καλά από την αϋπνία… Μπας και κάτι μου συνέβη και έχω παραισθήσεις…
Διαπίστωσα με άφατη χαρά και συγκίνηση πως τίποτε τέτοιο δεν μου συνέβη. Χαρά και συγκίνηση όχι τόσο γιατί ήμουν ακόμη στα συγκαλά μου αλλά γιατί αυτά τα λόγια ήταν αληθινά! Ολοζώντανα! Διάβαζα και τα ξαναδιάβαζα προσεκτικά: «Όταν κινδυνεύει ένα παιδί 16 χρόνων κινδυνεύει όλη η Χώρα»!!! Κι όσο τα διάβαζα αυτά όλο και μεγάλωναν όπως στο κείμενο τούτο που γράφω! Μα τι μεγαλείο ψυχής, σκεφτόμουν, τι ομορφιά έχουν αυτά τα λόγια!!! Και μάλιστα Πρωτοχρονιάτικα!!!
Εξομολογούμαι πως με δυσκολία συγκράτησα τα δάκρυα… (το έβγαλα κι αυτό τέλος πάντων…)
Κάθομαι τώρα και σκέφτομαι πως όταν τέτοια λόγια λέγονται από έναν Γιατρό κι έναν Άνθρωπο που, όσο τούτος ο φοβερός Κορονοϊός μας έχει βάλει όλους, μικρούς και μεγάλους, στις τεράστιες δαγκάνες του και μας αλέθει αλύπητα -κι ας είναι τόσο μικροσκοπικός που γυμνό μάτι ούτε τον διακρίνει όσο κι αν πασχίζει!- ένα Γιατρό κι έναν Άνθρωπο που δεν έχει μείνει μόνο σ’ αυτά τα ωραία λόγια, αλλά πάνω απ’ όλα ωραία και σπουδαία είναι τα έργα του, έργα πέρα για πέρα ανθρώπινα… Πως όταν τούτα τα έμπρακτα λόγια λέγονται ύστερα από χρόνια που τόσα και άλλα τόσα μεγάλα λόγια λέγονται παράξενα, παραπλανητικά, δισυπόστατα -ήξεις αφίξεις- κι εξεπίτηδες στριφνά για να μην τα πολυ-«πιάνουμε» από επιστήμονες, φιλόσοφους, πραγματογνώμονες, δημοσιολόγους, δημοσιογράφους, πολιτικούς -κυρίως απ’ αυτούς- γυναίκες και άντρες, νέους και γερασμένους που κάνουν τους νέους -τρομάρα τους!- που τόσα κι άλλα τόσα λόγια ψεύτικα, χλευαστικά, ειρωνικά και άκρως εγωιστικά μας κατακλύζουν γύρω μας…
Ε τότε, λέω, όσο υπάρχουν τέτοιοι Καπραβέλοι, τέτοιοι Γιατροί, τέτοιοι Έλληνες, τέτοιοι Άνθρωποι εν τέλει, που κάνουν πράξη το πιστεύω τους, πως όταν κινδυνεύει η ζωή ενός 16χρονου παιδιού κινδυνεύει όλη η χώρα -τόσο μα τόσο απλά!- τότε, λέω, πως η Πατρίδα μας θα έχει -κι αλήθεια της αξίζει!- όχι μόνο Καλή και Αισιόδοξη νέα Χρονιά αλλά και Καλό και Αισιόδοξο Μέλλον. Αμήν.
*O Βαγγέλης Τσιρώνης, είναι φιλόλογος και συγγραφέας
Join the Conversation