Για τις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας | Γράφει ο Γεώργιος Ντάγκας

Η θέση του προέδρου της ΝΟΔΕ είναι η δεύτερη τη τάξη καθαρά κομματική θέση στο νομό μας, πίσω μόνο από αυτή του εκλεγμένου βουλευτή.

Αποτελεί μια θέση ευθύνης και αυτός που θα κληθεί να την καλύψει απαιτείται να έχει την διάθεση και την ικανότητα να παράγει πολιτικό έργο.

Να δίνει δυναμικό παρόν, να είναι πάντα σε θέση να υπερασπιστεί τις πολιτικές θέσεις του κόμματος και ταυτόχρονα να έχει τη δυνατότητα να απαντά στις προκλήσεις και στις επικοινωνιακές επιθέσεις των τοπικών οργάνων τής αντιπολίτευσης στοχευμένα και βοηθώντας τους πολίτες να αντιληφθούν την ανωτερότητα της παράταξης μας.

Αυτός που θα εκλεγεί οφείλει να ενδιαφέρεται για το πώς θα χωρέσουν περισσότερες καρέκλες σε μια αίθουσα, φέρνοντας στο κόμμα νέα στελέχη,κι όχι για το πως θα μπορέσει να κρατήσει ο ίδιος τη δική του.

Στην τοπική οργάνωση της Ν.Δ. στο νόμο μας, μπορεί τό ύφασμα από τα καθίσματα της κάθε καρέκλας να έχει αλλαχτεί δύο και τρεις φορές, αλλά τό άτομο που κάθεται σ’αυτή είναι το ίδιο εδώ και πολλά χρόνια.

Οποιαδήποτε νέα φωνή προσπαθει να ακουστεί και να δηλώσει πρόθεση για συμμετοχή, σκεπάζεται, απομονώνεται απ’το παλιό κατεστημένο που μάχεται με νύχια και δόντια για να διατηρηθεί στην καρέκλα.

Όλα αυτά που αναφέρω είναι προσωπικές εμπειρίες που βίωσα όταν κάποια στιγμή θέλησα να εμπλακώ ενεργά με τα κομματικά δρώμενα , σε μία παράταξη που υπηρέτησα τόσο στα μαθητικά όσο και στα φοιτητικά μου χρόνια.

Πίστευα και πιστεύω πως τα κόμματα εξουσίας οφείλουν να οργανώνονται και να στελεχώνονται από άτομα που αφουγκράζονται τις ανάγκες της κοινωνίας και έχουν καθημερινή τριβή με τά προβλήματα και τις αγωνίες τών συμπολιτών τους.

Από άτομα που έχουν τη διάθεση να προσφέρουν και να συμμετέχουν στην διαμόρφωση τής κομματικής πολιτικής στην περιοχή τους, από άτομα που δεν θα ορίζονται και κατά συνέπεια δεν θα κατευθύνονται από τους εκάστοτε μέντορες τους.

Φίλες και φίλοι τής Ν.Δ μην πνίγετε καμία νέα φωνή, αφήστε την να ακουστεί. Ίσως να έχει κάτι καινούργιο να μας πει.

Αν γυρίσετε τά κεφάλια από τις καρέκλες στις οποίες κάθεστε και κοιτάξετε πίσω σας θα απογοητευτείτε γιατί απλά δεν θα υπάρχει κανείς άλλος εκτός από σας…

Το δικό μας όραμα είναι να γεμίσουμε την αίθουσα με νέες καρέκλες κι όχι να κρατήσουμε τη δική μας.