Όταν μιλάμε για τα κόμματα ή πολύ περισσότερο για τις παρατάξεις που καθόρισαν τον μεταπολεμικό και μεταπολιτευτικό βίο της χώρας αναμφίβολα η συζήτηση έχει μια ιστορικότητα.
«Τα κόμματα που δεν αλλάζουν πεθαίνουν, κι αυτό το κόμμα είναι ένα ζωντανό κίνημα, όχι ένα ιστορικό μνημείο» όπως είχε πει ο Τόνι Μπλερ το μακρινό 1994 – φράση που θα μπορούσε να έχει πει ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ακόμα και ο Κώστας Σημίτης αλλά και ο Όλαφ Σόλτς του προσφάτως ανακάμψαντος SPD – όλοι σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους και στιγμές. Το σίγουρο είναι ότι οι κοινωνίες ψηφίζουν με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.
Βρισκόμαστε κοντά στο πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα, στην αυγή μιας εποχής με τεράστιες προκλήσεις, κινδύνους αλλά και δυνατότητες, έχοντας διανύσει περισσότερα από δέκα ταραχώδη χρόνια (οικονομική κρίση και πανδημία). Η δική μας παράταξη, η ελληνική εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας είναι παρούσα και διεκδικεί όχι απλά να διατυπώσει την δική της προγραμματική πρόταση, αλλά να καθορίσει την διακυβέρνηση του τόπου.
Μέσα από την εσωκομματική διαδικασία των επόμενων μηνών έχουμε μια μοναδική ιστορική ευκαιρία να θέσουμε τα θεμέλια για να μεγαλώσουμε την παράταξη. Με άξονα ένα θεσμικό κόμμα, με προγραμματική πρόταση που ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας και πρόσωπα που κομίζουν νέο πολιτικό ήθος. Στόχος στις επόμενες εκλογές να διεκδικήσουμε την ψήφο των πολιτών, όχι γιατί αποζητούμε κάποια δικαίωση, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι η παράταξη είναι χρήσιμη για την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Τα ζητήματα που απασχολούν τη χώρα είναι πολλά.
Πρώτα από όλα είναι το δημογραφικό προφίλ της που φωνάζει ότι η Ελλάδα γερνάει. Πρόκληση που απλώνεται σε όλα τα πεδία της κοινωνικής αλλά και οικονομικής ζωής και καθιστά όλες τις εξισώσεις δύσκολες. Ασφαλιστικό, κράτος πρόνοιας, ανάπτυξη, παιδεία – όλα επηρεάζουν και επηρεάζονται.
Δεύτερον, νέο παραγωγικό μοντέλο – με ποιους, πώς και για ποιους; Ποιος θα είναι ο ρόλος της Ελλάδας στο νέο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας και ποιες θα είναι οι δυνατότητες κάλυψης του παραγωγικού της χάσματος; Ανάπτυξη για όλους ή για λίγους; Ανάπτυξη με θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης – καλοπληρωμένες και για τη νέα γενιά ή ανάπτυξη για ολιγοπώλια και κατεστημένα συμφέροντα; Ανάπτυξη ασθενική, επιχείρημα του κυβερνητικού αφηγήματος ή ανάπτυξη που θα μας δώσει τον απαραίτητο δημοσιονομικό χώρο για να μπορούμε να ασκήσουμε προνοιακές πολιτικές υπέρ των αδυνάμων;
Τρίτον, κράτος πρόνοιας – εμείς είμαστε η παράταξη που ιστορικά το δημιούργησε, ιδεολογικά το υπερασπίζεται, τεχνοκρατικά μπορεί να το ανανεώσει και προγραμματικά να το φέρει στο επίκεντρο της δημόσιας ζωής. Κράτος πρόνοιας σύγχρονο, στοχευμένο, αποδοτικό, χωρίς σπατάλη πόρων, χωρίς αστοχίες, που θα αξιοποιεί τους πόρους φέρνοντας το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, που θα βοηθά τους outsiders και όχι μόνο όσους ήταν προνομιακά ενταγμένοι στο μεταπολιτευτικό πλέγμα του.
Νέοι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, μονογονεϊκές οικογένειες, μακροχρόνια άνεργοι, άνεργοι πριν το πέρας της εργασιακής τους ζωής είναι ομάδες του πληθυσμού που οι πολιτικές προτάσεις των σημερινών κυρίαρχων κομματικών σχηματισμών δεν τους αγγίζουν. Εμείς ιστορικά αποτελέσαμε την έκφραση των μη προνομιούχων και αυτό σκοπεύουμε να ξανακάνουμε.
Τέταρτον, για εμάς η ανάταξη του κράτους αποτελεί κεντρικό στόχο. Μια νέα, λειτουργικά εκσυγχρονισμένη, λιτή, αποδοτική δημόσια διοίκηση είναι βασική προϋπόθεση στη δική μας πρόταση. Το κράτος δεν είναι λάφυρο και αυτό, Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ, δεν το έχουν κατανοήσει παρά τα τρία μνημόνια και την υπερδεκαετή προσπάθεια. Παρακαταθήκη και οδηγός μας θα είναι οι μεταρρυθμίσεις, που η δική μας παράταξη σχεδίασε και υλοποίησε.
Τέλος, οφείλουμε να δώσουμε έμφαση στη μεσαία τάξη, η ύπαρξη της οποίας είναι ζωτικής σημασίας καθώς αποτελεί προϋπόθεση αλλά και αποτέλεσμα ταυτόχρονα μίας εύρωστης οικονομίας και μίας καλής διακυβέρνησης. Είναι η μεσαία τάξη αυτή που ορίζει εν πολλοίς το καταναλωτικό πρότυπο, τον τρόπο ζωής. Είναι η μεσαία τάξη αυτή που διαμορφώνει και διαχέει σε όλη την κοινωνία βασικές ιδέες και αντιλήψεις.
Για αυτά θα συζητήσουμε τους επόμενους μήνες, σε αυτά θα τοποθετηθούμε και θα καλέσουμε εκ νέου την ελληνική κοινωνία σε ένα νέο ραντεβού με την Ιστορία. Ο παρών δικομματισμός λειτουργεί μόνο ως τροχοπέδη για τη χώρα, χαμηλών οριζόντων και προσδοκιών. Τώρα είναι η στιγμή.
*Ο Σπυρόπουλος Ανδρέας είναι Μηχανολόγος Μηχανικός Msc, Μέλος του Εκτελεστικού Πολιτικού Συμβουλίου του Κινήματος Αλλαγής-ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Join the Conversation