Δούλευε πάλι μέχρι αργά στο ιατρείο κι έτσι η συνάντησή μας για να μιλήσουμε για τη ζωγραφική της, έγινε εκεί. Ανάμεσα στα μικροσκόπια, λίγο πιο μακριά από τη γυναικολογική καρέκλα όπου η κυτταρολόγος Αγαθή Γαλανοπούλου, δέχεται τις γυναίκες που προβαίνουν στις ανάλογες εξετάσεις. Έχει μία ιδιαιτερότητα το ιατρείο αυτό! Οι τοίχοι του είναι γεμάτοι πίνακες ζωγραφικής, φτιαγμένους από την ίδια τη γιατρό και ζωγράφο.
Πίνακες χαρούμενους, με χρώματα, με ζευγάρια που ερωτεύονται, με τοπία στη γαλήνη, με όργανα μουσικά που σαν να βγάζουν μελωδίες. Τρακόσια πενήντα έργα έχει δημιουργήσει αυτή η πολυτάλαντη γυναίκα που παίζει κιθάρα και νοσταλγεί το χωριό της και τους ανθρώπους της στην Παραμυθιά.
Φοράει μια ολόσωμη φόρμα μαύρη, με μπλε ηλεκτρίκ από τη μέση και πάνω, τη συνδυάζει με μία σιέλ μάσκα και μου μιλάει για τις επίσης γιατρίνες αδελφές της και τη μία φαρμακοποιό, για τη μητέρα της στο χωριό που στα 90 της είναι στα καλύτερά της, για τη ζωγραφική της που μαγικά συνδυάζεται με την ιατρική!
Ο πατέρας μου ήταν ορειχαλκουργός, την αγάπη για τη ζωγραφική την πήρα από τον παππού της μαμάς μου, που ήταν ζωγράφος. Ωστόσο το να γίνω ζωγράφος εγώ τότε στο χωριό μου, στο Καμίνι Παραμυθιάς, στη Θεσπρωτία, ήταν πολυτέλεια. Ήθελα σίγουρο επάγγελμα. Επτά παιδιά στην οικογένεια οι τέσσερις αδελφές γίναμε γιατροί η μία φαρμακοποιός και οι άλλοι δύο ασχολήθηκαν με τα είδη λαϊκής τέχνης. Ως παιδιά δεν περάσαμε όπως άλλα, βοηθούσαμε πολύ τους γονείς μας στις δουλειές τους.
Τη μητέρα μας στο σπίτι, τον πατέρα μας, στο χυτήριο και από κάποια ώρα και μετά πηγαίναμε να διαβάσουμε τα μαθήματά μας. Καθόμασταν μέχρι τις δύο και δυόμισι τη νύχτα για να διαβάσουμε. Ούτε μπογιές είχα, ούτε καμβά μέχρι που έκανα την ειδικότητά μου στην ιατρική. Παρόλα αυτά πάντα σκεφτόμουν ότι ήθελα να φοιτήσω σε σχολή ή να περάσω στην Καλών Τεχνών. Τίποτα από τα δύο δεν έκανα τότε, η Ιατρική Σχολή ήθελε αφοσίωση»
Τι ζωγραφίζατε;
Με ανανέωνε. Τοπία, έκανα αντιγραφές, ό,τι μου άρεσε το ζωγράφιζα. Με ανανέωνε. Το 2017 είπα «θα πάω σε σχολή». Με δεδομένο ότι ήμουν στη Ρόδο και δεν γινόταν να επιδιώξω να είμαι φοιτήτρια της Καλών Τεχνών, γράφτηκα σε ιδιωτική σχολή των Αθηνών. Δύο χρόνια πήγαινε-έλα, να κάνω μαθήματα από το πρωί μέχρι το βράδυ για να συμπυκνώνονται οι ώρες… Εξεταστικές, πολλά έργα… Το 2019 πήρα το πτυχίο μου από τη σχολή μου, ως ζωγράφος.
Μαθαίνατε και κιθάρα, όμως! Πολλά τα ενδιαφέροντά σας και οι αγάπες σας!
Έκανα κάποια χρόνια μαθήματα κιθάρας γιατί μ’ αρέσει πολύ η μουσική. Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι έπρεπε να επιλέξω. Ένιωθα ότι η μία αγάπη μου πήγαινε πίσω και διάλεξα τη ζωγραφική. Ο δάσκαλός μου στη μουσική μου είπε: «ελπίζω να μην το μετανιώσεις…»! Όταν όμως ήρθε σε έκθεσή μου, είδε ότι είχα δίκιο. Από τότε ζωγράφισα την κιθάρα μου και την έχω εδώ, απέναντί μου στο γραφείο μου της γιατρού, να την βλέπω.
Πότε ξεκίνησαν οι ατομικές σας εκθέσεις, πόσες έχετε κάνει;
Η πρώτη μου ατομική έκθεση έγινε το 2017 στην πατρίδα μου, για την οποία πάντα αισθάνομαι μεγάλη νοσταλγία.
Ήμουν πολύ συγκινημένη, ήταν το πρώτο εικαστικό γεγονός για την περιοχή μου, την Παραμυθιά. Μετά έκανα στο Κάστρο της Πάργας, στη Ρόδο στις Πηγές Καλλιθέας, στο Κατάλυμα της Γαλλίας, στη Θεσσαλονίκη έκανα ατομική Έκθεση με 70 έργα, στο ξενοδοχείο «Τιτάνια» στην Αθήνα, σε γκαλερί στη Νίκαια… Συνολικά συμμετείχα σε 35 Εκθέσεις. Έχω κάνει 350 έργα ενώ συμμετείχα και στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Εικαστικών. Συμμετείχα σ΄ ένα ανθολόγιο που έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις Όστρια και σ’ ένα ακόμα που θα κυκλοφορήσει.
Και ύστερα ήρθε το ατομικό σας λεύκωμα, το οποίο κρατώ τώρα στα χέρια μου!
Το εικαστικό μου λεύκωμα περιλαμβάνει 30 έργα μου τα οποία το καθένα συνοδεύεται από ένα κείμενο στο οποία έγραψα τα συναισθήματά μου. Μουσικά όργανα, ζευγάρια που εκφράζουν την αγάπη και τη ζεστασιά, έργα επηρεασμένα από τα ταξίδια μου και τις στιγμές που έζησα… Είμαι ρομαντική και ζωγραφίζοντας ξαναζούσα τις στιγμές. Αλλά υπάρχει και απόγνωση κάποια στιγμή στη ζωή, όμως κι εδώ η παλέτα έδωσε χρώματα. Τα μάτια μιλούν. Κάθε έκφρασή τους… Εμένα όταν ο άλλος δεν με κοιτάει στα μάτια αισθάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά.
Τι υλικά χρησιμοποιείτε, με τι χρώματα ζωγραφίζετε;
Ζωγραφίζω πάνω σε καμβά, πάνω σε καλσόν (ειδικό χαρτί για ζωγραφική), με ξηρά παστέλ. Έργα με μεικτές τεχνικές, ακρυλικό, λαδομπογιές, κάρβουνο… Δοκίμασα πολλά. Η Σχολή με βοήθησε να μάθω όλα τα είδη ζωγραφικής, την ιστορία της τέχνης, να δω διάφορες άλλες τεχνικές, μέχρι και γλυπτική και χαρακτική. Από τη Σχολή πήρα αυτά που ήθελα.
Είμαι προς τον ρεαλισμό, νατουραλισμό, εξπρεσιονισμό, με τα έντονα χρώματα, με τα ζωντανά χρώματα. Θέλω χρώμα στη ζωή μου. Μ’ αρέσει το κόκκινο του έρωτα, της επανάστασης, το μπλε, το πράσινο της ελπίδας. Αγαπώ τον Βίνσεντ Βαν Γκογκ, τον Σεζάν, τον Μονέ, με τα λουλούδια και τα χρώματα τα έντονα, Ρενουάρ, Ελ Γκρέκο, Λεονάρντο Ντα Βίντσι… Ζωγραφίζω και με τα δάχτυλα η ζωγραφική με τα δάχτυλα είναι μία μαγεία. Με το που έκανα τη σχολή ηρέμησε η ψυχή μου γιατί ήταν το παιδικό μου όνειρο.
Τώρα πώς προχωράτε;
Αυτό που ήθελα πάντα και προσπαθώ να το κάνω είναι να μπορώ να παντρεύω πολύ καλά την ιατρική με τη ζωγραφική και εν μέρει το έχω καταφέρει. Οι εικόνες που βλέπω από το μικροσκόπιο μου δίνουν ιδέες για να ζωγραφίσω. Βλέπω ένα κύτταρο που έχει το κυτταρόπλασμά του, τον πυρήνα του… Δεν σταματάω τα όνειρα ποτέ. Κι εγώ, όπως καταλάβατε, τα όνειρά μου τα κυνηγάω.
Γι’ αυτό έκανα και το λεύκωμα. Ήθελα να ολοκληρωθώ ως καλλιτέχνης. Όταν ζωγραφίζεις είσαι σιωπηλή, κι όπως είπε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι: «η ζωγραφική είναι ένα είδος ποίησης, που βλέπεις, αλλά δεν ακούς και η ποίηση ένα είδος ζωγραφικής που ακούς αλλά δεν βλέπεις». Εγώ ήθελα ζωγραφίζοντας να την ακούω τη ζωγραφιά μου με την ανάλυση του κειμένου μου όπως σ’ αυτό το λεύκωμα. Και θέλω να συμμετέχω σε εκθέσεις πολλές. Θέλω να ζωγραφίζω, να βγάζω τα έργα μου και να ηρεμώ. Το να εκφράζομαι.
Να βγάζω τη χαρά, τη λύπη, τον έρωτα. Όταν ζωγραφίζεις, είσαι εσύ, ο καμβάς και τα χρώματα. Και ηρεμεί η ψυχή σου
Από την εφημερίδα ΡΟΔΙΑΚΗ
Join the Conversation