Γιόγιακας | «Επιλέγουμε να αναμετρηθούμε με βαρίδια που κρατάνε την τριτοβάθμια εκπαίδευση καθηλωμένη»

Επιλέγουμε να αναμετρηθούμε με βαρίδια που κρατάνε την τριτοβάθμια εκπαίδευση καθηλωμένη. Και αφήνουμε τις μάχες οπισθοφυλακής σε εκείνους που δε θέλουν ή δε μπορούν να καταλάβουν ότι η πραγματικότητα τούς έχει ξεπεράσει…», τόνισε ο Βασίλης Γιόγιακας στο κλείσιμο της ομιλίας του για τις αλλαγές στο σύστημα εισαγωγής και την ασφάλεια των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.

Ο βουλευτής Θεσπρωτίας ανέφερε ότι με τη στάση της η αντιπολίτευση υποτιμά το πρόβλημα της παραβατικότητας, βρίσκεται σε απόσταση από τη θετική υποδοχή των αλλαγών από την κοινωνία και καταφεύγει σε «αραχνιασμένα» ιδεολογήματα της Μεταπολίτευσης. Υπογράμμισε επίσης ότι οι αλλαγές θα είναι προς όφελος των εργαζομένων στα ΑΕΙ και της ποιότητα του έργου τους, για τους υποψήφιους, τους φοιτητές και τις οικογένειές τους.

Ακολουθεί το βιντεο και το πλήρες κείμενο της ομιλίας:

Κυρίες και κύριοι υπουργοί,

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Θα έλεγα ότι η στάση της αντιπολίτευσης κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου στην αρμόδια Επιτροπή είχε τρία βασικά χαρακτηριστικά:

Το ένα είναι ότι παρατηρείται μια αδυναμία κατανόησης της πραγματικής κατάστασης, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται το πρόβλημα της ανομίας και της παραβατικότητας στα πανεπιστήμια.

Το δεύτερο είναι ότι οι θέσεις της αντιπολίτευσης για τις αλλαγές δεν απηχούν τη θετική γνώμη των περισσότερων πολιτών.

Η κοινωνία, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, εμφανίζεται πιο ώριμη από τα κόμματα…

Και αυτό δεν προξενεί εντύπωση, αν κρίνει κανείς από το τρίτο στοιχείο της στάσης της αντιπολίτευσης:

το ότι κατέφυγε ξανά σε εύκολα, απλουστευτικά και ξεπερασμένα στερεότυπα:

την αστυνομία ως κρατικό μηχανισμό καταστολής και μόνο,
τις κάμερες ως το μέσο που η κρατική εξουσία χρησιμοποιεί δόλια για την επιτήρηση,
τη σύγχυση της αυθαιρεσίας με την ελευθερία,
την ανοχή στην ανομία,
το κράτος που πρέπει να χρηματοδοτεί χωρίς να αξιολογεί,
την ελάχιστη προσπάθεια και τον εξισωτισμό προς τα κάτω,
Υποβάθμιση των προβλημάτων, σε απόσταση από την κοινωνία, με «αραχνιασμένα» ιδεολογήματα της Μεταπολίτευσης.

Αυτά τα τρία χαρακτηριστικά, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, κρύβονται πίσω από τα επιχειρήματα κατά των αλλαγών.

 

Ακούστηκαν υπερβολές.

Ότι οι Ομάδες Προστασίας της ΕΛ.ΑΣ. είναι «χτύπημα» στη Δημοκρατία.

Λες και δεν είναι χτύπημα στη Δημοκρατία οι μειοψηφίες που επιβάλλονται με τη βία.

Ότι η πλειονότητα διαφωνεί.

Λες και η Σύνοδος των Πρυτάνεων δε συμφωνεί με την ελεγχόμενη είσοδο ή με την ελάχιστη βάση εισαγωγής.

Και ότι οι δεν υπάρχει θετική υποδοχή των αλλαγών από την κοινωνία.

Ακούστηκε ότι θα έχουμε αστυνομικά τμήματα στα πανεπιστήμια.

Έτσι βάφτισαν τα Κέντρα Ελέγχου και Λήψης Σημάτων και Εικόνων, που έχουν άλλο σκοπό και θα στελεχώνονται και από υπαλλήλους των ΑΕΙ.

Ακούστηκαν επίσης υπερβολές για καταπάτηση ατομικών δικαιωμάτων και «κατασκοπευτικό καπιταλισμό».

Λες και δεν έχουν ληφθεί υπόψη όλες οι παρατηρήσεις της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.

Πέρα από τις υπερβολές, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, υπήρξαν και κάποια επιχειρήματα που μοιάζουν λογικά και στέρεα, αλλά δεν είναι.

Ότι έρχονται τα πάνω – κάτω, ενώ μόλις το 0,1% της εγκληματικότητας καταγράφεται στα πανεπιστήμια.

Παραβλέπεται ωστόσο ότι δεν είναι ζήτημα έκτασης, αλλά έντασης της παραβατικότητας.

Ότι, ακόμα και εάν αφορά λίγα, συγκεκριμένα πανεπιστήμια, πρέπει να γίνει κάτι γι’ αυτά.

Παραβλέπεται ότι τα περιστατικά που καταγράφονται είναι πολύ λιγότερα από τα πραγματικά.

Λέγεται επίσης ότι, με την ελάχιστη βάση εισαγωγής και τους συντελεστές βαρύτητας, αυξάνεται η πελατεία των ιδιωτικών κολεγίων.

Λες και στα ιδιωτικά κολέγια φοιτούν κυρίως οι μαθητές που δεν πέρασαν, και όχι εκείνοι που θέλουν και μπορούν να σπουδάσουν αυτό που επιθυμούν, εκεί που επιθυμούν.

Ή ότι οι πιο φτωχοί μαθητές είναι και οι χειρότεροι μαθητές, πράγμα που δεν υποστηρίζεται από τα στοιχεία.

Ακούσαμε, ακόμα-ακόμα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι κακώς τα λεφτά πάνε σε προσωπικό ασφαλείας και όχι σε «πραγματικές» ανάγκες.

Λες και οι ελευθερίες έκφρασης, διδασκαλίας και έρευνας δεν είναι αναγκαίες για την ευημερία των πανεπιστημίων.

Ελευθερίες που σήμερα παραβιάζονται κατά τη βούληση των ολίγων – περιθωριακών ομάδων που δραστηριοποιούνται σε πανεπιστημιακούς χώρους…

Όλη αυτή η κριτική, κυρίες και κύριες συνάδελφοι, δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη.

Είναι η κριτική που, σε κάθε απόπειρα να αντιμετωπιστούν χρονίζοντα προβλήματα, ορθώνει την άρνηση, τη στασιμότητα, τα ημίμετρα.

Όμως οι περισσότεροι συμπολίτες μας – μεταξύ αυτών οι περισσότεροι φοιτητές – κατανοούν γιατί οι αλλαγές που προτείνονται μπορούν να κάνουν καλύτερα τα πράγματα:

καλύτερα για τους εργαζόμενους στα ΑΕΙ και για την ποιότητα της δουλειάς τους,

καλύτερα για τους υποψήφιους και τους ενεργούς φοιτητές καθώς και τις οικογένειές τους,

καλύτερα για την κοινωνία και την οικονομία μας.

Καταλαβαίνουν γιατί οι αλλαγές στο σύστημα εισαγωγής δίνουν τη δυνατότητα στις εκπαιδευτικές μονάδες να ανεβάσουν το επίπεδο των σπουδών και το βάρος του πτυχίου.

Να διεκδικήσουν καλύτερη χρηματοδότηση.

Να διαχειριστούν πιο αποδοτικά προσωπικό, φοιτητές και υποδομές.

Να διεκδικήσουν ακόμα καλύτερες θέσεις στις διεθνείς αξιολογήσεις.

Οι αλλαγές στο σύστημα εισαγωγής αυξάνουν τις πιθανότητες ο μαθητής να σπουδάσει ένα αντικείμενο που επιθυμεί.

Να ολοκληρώσει τις σπουδές του και πάρει ένα πτυχίο με αντίκρισμα.

Αυξάνει, δηλαδή τις πιθανότητες να πιάσει τόπο η δική του προσπάθεια, και τα χρήματα που έχει διαθέσει η οικογένειά του.

Η πρόβλεψη ορίων φοίτησης βοηθά επίσης στο να μειωθεί αλλά και να έχει αποτέλεσμα η οικογενειακή δαπάνη για τη φοίτηση.

Αλλά και τα πανεπιστήμια να κάνουν τον σχεδιασμό τους με βάση τους πραγματικούς, τους ενεργούς φοιτητές, αξιοποιώντας πιο αποδοτικά το ανθρώπινο δυναμικό και τις υποδομές τους.

Οι προβλέψεις για την ασφάλεια και την προστασία των πανεπιστημιακών χώρων δίνουν στην ουσία το ακριβώς αντίθετο από αυτό για το οποίο επικρίνονται:

Περισσότερη ελευθερία!

Τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας πρέπει να είναι και να αισθάνονται ελεύθερα να κινηθούν, να εκφραστούν, να εργαστούν.

Χωρίς να απειλείται η σωματική ακεραιότητα ή η αξιοπρέπειά τους.

Χωρίς να καταστρέφεται περιουσία σε βάρος της διδασκαλίας και της έρευνας και, φυσικά, σε βάρος των φορολογουμένων.

Γιατί εκεί που η ασφάλεια χωλαίνει, η ελευθερία ακρωτηριάζεται!

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Αυτά που συμβαίνουν σε πανεπιστήμιά μας είναι άλλη μια αρνητική απόκλιση από αυτά που ισχύουν στο εξωτερικό.

Γι’ αυτό ας μην υποκρινόμαστε:

οι ειδικές καταστάσεις επιβάλουν ειδική αντιμετώπιση.

Γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχουν εγγυημένες λύσεις.

Υπάρχουν όμως λύσεις που αξίζει να δοκιμάσουμε.

Που τις εφαρμόζουμε και τις αξιολογούμε, για δούμε τί θα κρατήσουμε, τι θα απορρίψουμε, τι θα αλλάξουμε.

Έχουμε γνώση των επιχειρησιακών προκλήσεων που φέρνει η παρουσία ενός σώματος ασφαλείας στα πανεπιστήμια.

Έχουμε γνώση της αναμενόμενης βίαιης αντίδρασης των ακραίων ομάδων που θίγονται από την παρουσία αυτή.

Αλλά και της πιθανής εκμετάλλευσής της από πολιτικές δυνάμεις.

Που ίσως εύχονται ενδόμυχα το εγχείρημα να αποτύχει.

Εμείς θέλουμε να πετύχει.

Γιατί έτσι θα δώσουμε δίνουμε αξία σε όσους, παρά τις δυσκολίες και τους περιορισμούς, προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους…

Γιατί έτσι η διαχείριση θεμάτων, όπως είναι η επιλογή φοιτητών και η ασφάλεια, θα μπορεί στο μέλλον να περάσει στα πανεπιστήμια.

Επιλέγουμε να αναμετρηθούμε με βαρίδια που κρατάνε την τριτοβάθμια εκπαίδευση καθηλωμένη.

Και αφήνουμε τις μάχες οπισθοφυλακής σε εκείνους που δε θέλουν ή δε μπορούν να καταλάβουν ότι η πραγματικότητα τούς έχει ξεπεράσει…