«Άγριες Μέλισσες»: Αλήθεια πόσο μας αγριεύουν; | Του Βαγγέλη Τσιρώνη

Η θεαματικότητα της παραπάνω τηλεοπτικής -και ατέλειωτης…- σειράς σε πανελλαδική προβολή, είναι χωρίς αμφιβολία μεγάλη. Μάλιστα στις μέρες -μάλλον στους πολλούς μήνες!- της καραντίνας, γίνεται τεράστια. Φαντάζομαι πως δύσκολα, πολύ δύσκολα μπορεί να ανακαλύψει κανείς κάποιον συμπολίτη μας, κάθε ηλικίας – ακόμη και παιδί του δημοτικού!- που να την αγνοεί. Αν είναι δυνατόν! Κάποιοι ίσως να το θεωρούσαν και προσβολή…
-Καλά, σοβαρά μιλάς, δεν ξέρω τις «Άγριες μέλισσες;» Τι με πέρασες; Πανάσχετο;

Τόσο διάσημη είναι η σειρά αυτή -καθώς και η τιτλοφορούμενη «Ήλιος»- που, αν έλεγε κανείς πως έχει καταστεί κάτι σαν εθνική υπόθεση, δεν θα ήταν και υπερβολή!

Αν και δεν είμαι αρμόδιος, δεν έχω λόγω να αμφισβητήσω την υποκριτική δεινότητα των ηθοποιών. Κάθε άλλο. Κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι εξαιρετικοί σχεδόν όλοι τους.

Όμως αυτό που με έκανε να ασχοληθώ με τη συγκεκριμένη τηλεοπτική σειρά και βέβαια από τις περιορισμένες, ομολογώ, και διάσπαρτες παρακολουθήσεις μου, είναι τα κοινωνικά μηνύματα που προβάλλονται, ιδιαίτερα προς τη νέα γενιά. Και εξηγούμαι: Είναι δυνατόν μια θεατρική δημιουργία να πλημμυρίζει και να στηρίζεται αποκλειστικά στο ολοκληρωτικό ψέμα -σπάνια υπάρχει κάποια αλήθεια- ανάμεσα στα πρόσωπα και μάλιστα στα άκρως συγγενικά; (Ακόμη και ο μπόμπιρας της «Ασημίνας» έμαθε καλά τα ψεματάκια του!) Πόσο σωστό, ακόμη και καλλιτεχνικά, είναι οι σχέσεις των προσώπων να στηρίζονται στην υποκρισία και μόνο; Κανείς μα κανείς δεν έχει και δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν! Πόσο ωραίο –και καλλιτεχνικά το εννοώ- είναι ο Έρωτας -η έννοια που στολίστηκε με τις πιο όμορφες λέξεις και εκφράστηκε με τα πιο βαθιά αισθήματα και συναισθήματα- να είναι τόσο πρόσκαιρος, εύκολος, τυχαίος και αποκομμένος από την πραγματική Αγάπη; Τέλος (χωρίς αυτό να είναι το τελευταίο), και για να μη γίνομαι κουραστικός, πόσο ανεκτή μπορεί να είναι η ακατάσχετη και σκληρή βία που συντελείται διαρκώς στη σκηνική παρουσία, χωρίς κανέναν οίκτο για τους αδύναμους, σωματικά και κοινωνικά, εναντίον της γυναίκας, των φτωχών και των αδικημένων;

Δεν διαφωνώ πως όλα αυτά επιτελούν ένα σκοπό, κυρίαρχο, δυστυχώς, στα τηλεοπτικά κανάλια μας. Τον σκοπό της εμπορευματοποίησης των πάντων. Εδώ «Θεός» είναι μόνον η θεαματικότητα σφιχταγγαλιασμένη με την οικονομική διάσταση.

Όμως αυτός είναι ο σκοπός της Τέχνης; Καθώς ένα έργο Τέχνης έχει αρχή μέση και τέλος («μέγεθος» κατά το αριστοτελικό ορισμό της Τραγωδίας, που μία θεατρική παράσταση είναι και αυτή), πού χάθηκε άραγε κάθε έννοια μέτρου στις «Άγριες Μέλισσες»; Πότε θα πέσει επιτέλους η αυλαία για να επέλθει και η περίφημη «Κάθαρση»; Πού είναι η πραγματική δια-σκέδαση; Πού η αληθινή ψυχαγωγία (η αγωγή της ψυχής με άλλα λόγια); Πότε ο θεατής θα νιώσει πως δικαιώνονται οι μεγάλες και ανθρώπινες αξίες που περικλείει και υπηρετεί κάθε Τέχνη και δη η Θεατρική -έστω και τηλεοπτική- αν θέλει να λέγεται Τέχνη και οι υπηρέτες της Θεατράνθρωποι και Ηθο-ποιοί;

Νομίζω πως τα «τέτοια» τηλεοπτικά κατασκευάσματα, είτε οι δημιουργοί τους το αγνοούν, είτε το γνωρίζουν αλλά αδιαφορούν -το πιθανότερο- αυτό που πετυχαίνουν είναι να μας κάνουν πιο άγριους και πιο απάνθρωπους μεταξύ μας. Ιδιαίτερα τους ευάλωτους και ευκολόπιστους νέους μας. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο δυστύχημα. Μάλιστα σε μιαν ώρα που, λόγω της φοβερής επιδημίας, η οποία μας καθηλώνει στα σπίτια μας, έχουμε μεγάλη και άμεση ανάγκη από περισσότερη καταλλαγή, αλληλεγγύη, καθαρό νου και ανθρωπιά.

O Βαγγέλης Τσιρώνης, είναι φιλόλογος και συγγραφέας