Share
Στην μικρή τοπική μας κοινωνία έχομε γνωρίσει τον φίλτατο κ. Κωνσταντίνο Χρ. Παπαδόπουλο ως ευσυνείδητο και σοβαρό εκπαιδευτικό και ως καλλικέλαδο Ιεροψάλτη “της μουσικής έμπειρον και της εκκλησιαστικής τάξεως γνώστην”, κατά τον ΙΕ Κανόνα της Συνόδου της Λαοδικείας.
Πρόσφατα ο κ. Κ. Χρ. Παπαδόπουλος μας απεκάλυψε ότι διαθέτει και αξιόλογες συγγραφικές ικανότητες με την κυκλοφορία του πρώτου του βιβλίου με τίτλο «ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΠΑ ΚΩΣΤΑ» που θαυμάσια προλογίζει η εξαίρετος φιλόλογος και εμπιρώτατη στις Βιβλιοπαρουσιάσεις κ. Βασιλική Αλ. Νικολάου.
Γνωρίζοντας την πολύχρονη σχέση συνεργασίας και φιλίας μεταξύ του Συγγραφέα και του Παππα- ΚΩΣΤΑ μπορούμε – χωρίς κανένα ενδοιασμό – να ισχυριστούμε ότι ο κ. Κ. Χρ. Παπαδόπουλος ήταν ο πιο κατάλληλος άνθρωπος, που μπορούσε έγκυρα να παρουσιάσει τις «Ιστορίες» του Παππά Κώστα. Οι δύο τους έζησαν πολλά χρόνια στους ίδιους χώρους. Πάμπολες φορές ευρέθηκαν ο ένας στο Ιερό θυσιαστήριο και ο άλλος στο Αναλόγιο (ψαλτήρι) αλλά και σε μακρινά προσκυνήματα, όπως και σε λιτά γεύματα παρασκευασμένα από τα έμπειρα χέρια της Πρεσβυτέρας Αγαθής ή από τοπικούς εστιάτορες.
Έχομε την βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει άνθρωπος αυτού του τόπου, που εγνώριζε τον Παππα – Κώστα, που δεν είχε ακούσει “κάποια ιστορία” του.
Ο κ. Κ. Χρ. Παπαδόπουλος είχε το προνόμιο να έχει ακούσει όλες τις «ιστορίες» και θα είχε ακούσει αυτές πολλές φορές! Ο Παππά – Κώστας συνήθιζε να επαναλαμβάνει τις ιστορίες του έστω και αν ο συνομιλητής του έλεγε ότι τις είχε ξανακούσει!
…Και με αφοπλιστικό ύφος συμπλήρωνε: «Κάτι θα ωφεληθείτε από τις Ιστορίες μου»!
Ως εκ των ανωτέρω δεν είχε δυσκολία ο Συγγραφέας να καταγράψει τις Ιστορίες «όπως τις είχε αφηγηθεί» ο Παππά Κώστας. Δυσκολία αντιμετώπισε στην χρονολογική κατάταξη αυτών, που θεώρησε ο κ. Κ. Χρ. Παπαδόπουλος ως αναγκαία, και σωστά.
…Κατά τα άλλα απεδόθησαν οι Ιστορίες σαν να έκανε απομαγνητοφώνηση!
Αποφεύγει ο Συγγραφέας να ονομάσει το έργο του ως «Βιογραφία» του Παππά Κώστα, αλλά η σειρά της κατάταξης των «Ιστοριών» βιογραφούν του Παππά Κώστα.
Αρνείται ο Συγγραφέας να κρίνει τις «Ιστορίες», να προσθέσει ή να αφαιρέσει λέξεις και φράσεις, αλλά με τον τρόπο αφήγησης αυτών, αυτές είναι γεμάτες από …κρίσεις.
Δεν ωραιοποιεί ο Συγγραφέας, ούτε τις «εξομολογητικές Ιστορίες», που ο ίδιος ο Παππά Κώστας τις αφηγήθηκε με πόνο ψυχής και δεν δίσταζε να εκφράσει την ειλικρινή του Συγνώμη.
Δεν επιχειρεί ο Συγγραφέας να εκπέμψει, μηνύματα από τις «Ιστορίες του Παππά Κώστα». Άλλωστε και μόνο η αφήγηση αυτών «χτυπούνε καμπάνες»!
Δεν ομιλεί ο Συγγραφέας για ανοίκειες συμπεριφορές κληρικών αφού ο Παππά Κώστας μόνο φωτογραφίες αυτών δεν δίνει. Αρκούν οι περιγραφές με χρόνους, τόπους και χαρακτηρισμούς.
Ο Γράφων είχε την τύχει να είχε άριστες σχέσεις με τον αείμνηστο Παπακώστα καθ’ όσον οι σχέσεις των δύο οικογενειών μας ξεκινούν από το μακρινό 1900!
Στις συχνές επαφές μας οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από πολλά θέματα Τοπικά, Εθνικά, Κοινωνικά και Θρησκευτικά. Ήταν ενήμερος για όλα τα «τρέχοντα» καθώς έλεγε και οι «θέσεις» του ήταν καθαρές και ξάστερες. Είχε την λεβεντιά να αναγνωρίζει τα «όποια» λάθη του, αλλά και να υποστηρίζει τις απόψεις του με πείσμα, όταν πίστευε ότι αυτές είναι σωστές.
Με εντιμότητα, ανιδιοτέλεια, σωφροσύνη, διαλλακτικότητα, αγνό πατριωτισμό και με, υπερθετικού βαθμού, αγάπη ο «Βελλαϊτης» Παππά Κώστας υπήρξε – επί δεκαετίες – άτυπος και αφανής Σύμβουλος μου (Αυτή την σχέση την εγνώριζε μόνο ο ανιψιός του κ. ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΠΑΠΠΑΣ). Σε μια από τις πολλές συναντήσεις – συζητήσεις τον ερώτησα να ειπεί την γνώμη του για τους σημερινούς παπάδες. Η απάντηση του ήταν αυθόρμητη και κατηγορηματική. «Όλοι θα κριθούμε από ένα και μόνο, τον Χριστό. Αλλά επειδή εγώ δεν μασιαλάω (μασάω) τα λόγια μου σου απαντώ».
Έχομε τριών ειδών Παππάδες, δηλαδή:
1. Παππάδες, που «κάτι» εσωτερικό τους έσπρωχνε προς την Ιεροσύνη, πορεύονται με «φόβο θεού» και ζουν με οδηγό το Ιερό Ευαγγέλιο.
2. Παπάδες – Παρά-πάρες, που έγιναν Παπάδες για επαγγελματική αποκατάσταση, τηρούν το «Τυπικό» και «απλώνουν» το χέρι σε ζωντανούς και πεθαμένους.
3. Παπάδες, που όταν φόρεσαν το ράσο, νόμισαν ότι έγιναν ΙΩΑΝΝΗΣ Πρόδρομος και με τις «Παπαριές» τους προκαλούν την κοινωνία.
Κλείνοντας αυτό το σημείωμα, στις 67 καταγραφείσες «Ιστορίες» από τον κ. Κ. Χρ. Παπαδόπουλο κρίνομε σκόπιμο να αναφέρουμε και μια …Οικογενειακή Ιστορία, όπως την αφηγήθηκε ο ίδιος. Έχει ως εξής:
Άκου, παιδί μου Ηλία, μια Ιστορία με τον παππού σου τον Χρήστο (Τσίτο) Βεζδρεβάνη. Ο πατέρας μου ήταν φίλος του και όταν «ξεσκόλησα» με πήγε στο ραφτάδικό του στο Ζενέλι (Άγιος Γεώργιος Ξεχώρου) για να μάθω το ζανάτι (επάγγελμα) του ράφτη. Και ενώ όλα πήγαιναν καλά μια μέρα ο πάντοτε ήρεμος «μάστορας» εξαγριωμένος και με μια … ψαλιδάρα στο χέρι με κοιτά θανατηφόρα. Τόλμησα να ρωτήσω. Τι συμβαίνει Μάστορα; Η απάντηση οργισμένη ήταν η εξής: Είσαι αλειτούργητο και δεν συμμορφώνεσαι με τίποτε! Πόσες φορές να το πω; Είπα ότι μετράμε 10 φορές και ύστερα κόβουμε το «Δημιτο» (ύφασμα). Εσύ μετράς μια και το κόβεις. Θέλεις άλλη εξήγηση; Εσκυψα το κεφάλι και δεν έβγαλα άχνα! Αν με έδιωχνε τι θα έλεγα του πατέρα μου, που ήταν αδελφικός φίλος του Μάστορα; Αν και με ένα μέτρημα είχα κόψει αυτό το ύφασμα σωστά!
Ο κ. Κ. Χρ. Παπαδόπουλος παρουσίασε μια σπουδαία εργασία, που θεωρούμε πολύ χρήσιμη τόσο για τους κληρικούς, όσο και για τους Λαϊκούς και ειλικρινά εκφράζουμε τα ολόθερμα συγχαρητήρια μας. Ακόμη ευχόμεθα ο Συγγραφέας να χρησιμοποιήσει τις συγγραφικές του δεξιότητες και για άλλες συγγραφικές προσπάθειες.
ΗΛΙΑΣ Κ. ΒΕΖΔΡΕΒΑΝΗΣ
Join the Conversation