Ηταν τότε το 1956. Η Παραμυθιά η πόλη μας που τότε δεν ήταν απλά η πρωτεύουσα αλλά ήταν η αρχόντισσα πόλη. Τις υπηρεσίες του κράτους τις έχουμε περιγράψει σε άλλα μας κείμενα.
Τώρα θα ήθελα να σας περιγράψω τα σχολεία μας στην πόλη μας και στα χωριά της.
Η Παραμυθιά από ότι θυμάμαι είχε τρία δημοτικά σχολεία το κεντρικό που στεγαζόταν στο υπέροχο κτίσμα δωρεά της οικογένειας Βούλγαρη ένα στον Άγιο Νικόλα και ένα στα Σιαμέτια.
Το σχολείο το κεντρικό είχε πολλά παιδιά υπήρχαν τάξεις με τρία τμήματα. Τις μικρές τάξεις τις είχαν οι δασκάλες και θυμάμαι με πόλη αγάπη την Κατίνα, Ισμήνη, την Φιλομήλα και την Μιράντα.
Οι αίθουσες μεγάλες ευάερες κι ευήλιες γεμάτες με χειροτεχνίες παιδιών. Τα παιδιά της πόλης μας είχαν τσάντες βιβλία, ρούχα, όσο πλούσια ή φτωχά κι αν ήτανε…Επειδή δεν θυμάμαι όλους τους δασκάλους μας θα σας πω μόνο για τον διευθυντή μας τον κύριο Σακκά.
Στην πόλη μας υπήρχε τότε και νηπειοτροφείο για μικρά παιδιά. Το πιο σπουδαίο που έδινε ξεχωριστή λάμψη στην πόλη μας ήταν το Γυμνάσιο.
Στεγάζοντας σε ένα ωραίο αρχοντικό δίπλα στην Μητρόπολη δεν γνωρίζω αν άνηκε στην Μητρόπολη.Πολλά παιδιά μαθητές του γυμνασίου ήταν από άλλους νομούς ‘η άλλες περιφέρειες. Από όλη την Θεσπρωτία από τα χωριά των Ιωαννίνων από τα χωριά της Πρέβεζας και της Άρτας.
Τα παιδιά από τα χωριά όσα ήταν πολύτεκνα ορφανά μένανε στο οικοτροφείο. Επειδή το Γυμνάσιό μας ήταν λίγο αυστηρό όσοι δεν τα κατάφερναν πήγαιναν στην Πωγωνιανή ή έφευγαν.
Τα χωριά της Θεσπρωτίας είχαν διαφορετικά προβλήματα. Τα χωριά της Ντουσκάρας και της Ρίζας είχαν το πρόβλημα της συγκοινωνίας..
Τα παιδιά των ορεινών περιοχών μιλούσαν Ελληνικά οπότε μπορούσαν εύκολα να κατανοούν τι διαβάζουμε,..Τα χωριά του κάμπου που ο αγάς έκοβε κεφάλια αν άκουγε να μιλάς Ελληνικά δεν γνώριζαν καλά την Ελληνική γλώσσα έτσι υστερούσαν σε πολλά μαθήματα,,, Πως να μπορέσει αυτό το παιδί να γράψει έκθεση και να μην χάσει κάποια έννοια..
Εκεί βρήσκουμε μαθητές με μεγάλη έφεση στα μαθηματικά.. Φίλοι μου όπως γίνεται ακόμα στην Βόρειο Ήπειρο έτσι γίνονταν τότε στα χωριά που τα είχαν οι αγάδες…Σε πολλά χωριά οι δάσκαλοι ήταν εμπνευσμένοι. Αγαπούσαν, γνώριζαν, αγωνίζονταν.. Ήταν και κάποιοι που λέγανε τι τα θέλουν τα γράμματα ας μάθουν πέντε γκλίτσες και να κάτσουν στην γη τους…Αγαπώ πολύ την πόλη μας.Είχα γνωρίσει δύο τέτοιους δασκάλους απαράδεκτους..
Η Παραμυθιά online, μου έδωσε της ευκαιρία να έρθω σε επαφή μαζί σας. Εκεί γνώρισα αγάπη, φως και την χαρά να επικοινωνώ με όλους τους φίλους μου Παραμυθιώτες.
Επειδή στα χωριά που πήγαινα ήταν τα χωριά που ήταν ο πατέρας μου δεν μπορώ να σας μιλήσω για τον πατέρα μου…. τότε δεν θα μιλώ για τον δάσκαλο.
Ζητώ συγνώμη κι αν κάποιος μαθητής του πατέρα μου θέλει κάτι να μας πει ακόμη κι αρνητικό να ξέρει πως εμένα θα μου δώσει χαρά και το αρνητικό αφού όλοι μας μπορεί να κάνουμε και λάθη.
Απέφυγα τα συναισθηματικά γιατί ήθελα να είναι ένας πολύ λιτός λόγος.
Σας ευχαριστώ πολύ όλους και χαίρομαι τις φίλες και φίλους που έχω από παλιά αλλά και τα νέα παιδιά,,,, που με γεμίζουν αγάπη.
Διαβάστε όλες τις ιστορίες της βάβως, από εδώ.
*H Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά, είναι
συγγραφέας, ποιήτρια, βραβευμένο μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και μέλος της Διεθνoύς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
Join the Conversation