Πέρασε ένας χρόνος που έπαψε να βροντάει το ντουφέκι σε πόλεις και χωριά, σε κάμπους και βουνά.
Ο φόβος έφυγε από τα πρόσωπα των ανθρώπων και το χαμόγελο ξαναγύρισε στις γειτονιές. Στα σπίτια κάπνιζε το τζάκι και στο παζάρι άκουγες κουβέντες γέλια.
Ήταν ο πρώτος Μάης που τίποτε δεν τάραζε τον ύπνο μας. Ήταν ένας αληθινός Μάης με όλα του τα καλούδια.
Ένας Μάης που την πρώτη,, του κρεμάσαμε στεφάνια με αγριολούλουδα στις πόρτες μας. Άνοιγαν τα παράθυρα στην ζωή στο όνειρο και πάλι. Λουλούδια παντού. Λουλούδια στα ξερά μέχρι χτες παρτέρια..Λουλούδια στους χωματόδρομους η αγριόβρωμη και το αγριοκάρδαμο φτάνουν στο ένα μέτρο
Κρυψιώνες για παιδιά όταν παίζουν αλλά και για τις κότες που κλωσσάνε έξω στα χωράφια. Ο κάμπος ολοπράσινος, και στις οχτιές δένδρα γεμάτα καρπούς. Παιδιά που σκαρφαλώνουν να φάνε καρπούς ακόμα και άγουρους. Ο αγουροφάης κερδίζει λέει μια παροιμία του τόπου μας..
Τα σχολεία σε λίγο θα κλείσουν. Αυτόν το καιρό τα μαθήματα είναι λίγα. Τώρα ετοιμάζουμε τις γυμναστικές επιδείξεις και αμέσως μετά θα κάνουμε την γιορτή του τέλους.. Στην γιορτή αυτή οι μαθητές με θεατρικά έργα και ποιήματα θα είναι οι πρωταγωνιστές και οι δάσκαλοι θα καμαρώνουν τα παιδιά τους.
Το πιο όμορφο είναι η Σκηνή του θεάτρου μας, στολισμένη με αγράμπελη και δάφνη. Μοσκοβολάει είναι μαγικό το άρωμα της αγράμπελης. Βέβαια όταν έρχονταν η ώρα του ενδεικτικού κάποια παιδιά θα κλαίνε. Είναι αυτά που δεν θα πάρουν ενδεικτικό που θα μείνουν στην ίδια τάξη. Πολλά διαφορετικά ήταν στα σχολεία τα χρόνια εκείνα.. Κάθε πρωί σαν βγαίναμε να πάμε στο σχολείο τα πόδια μας βρέχονταν από την δροσιά που οι στάλες της σαν διαμάντια έσταζαν στην γη. Εμείς όμως είμασταν μες την καλή χαρά.
Το απόγευμα όλα στο ποτάμι να γινόμαστε λούτσα,, όσο για τις μανάδες που να μας συμαζέψουν…
Στα χωριά της Παραμυθιάς κάθε απόγευμα μια βροχή δυνατή πολύ δυνατή είκοσι λεπτών ή πότε πότε βροχή με χιόνι. Και μεις τρελαμένα τραγουδούσαμε. Ήλιος και βροχή παντρεύονται οι φτωχοί. Ήλιος και χιόνι, παντρεύονται οι αρχόντοι.. Και μετά ήλιος λαμπρός ζεστός, ζωογόνος. Και οι δικές μας φωνές με τις φωνές των πουλιών ένα τραγούδι λευτεριάς…
Τα φύλλα των δένδρων καθαρά πια, πλυμένα, ήταν λαμπερά και όμορφα. Αυτόν τον καιρό, η μάνα μας θα μάζευε νερατζάκι πράσινο για γλυκό αλλά και βερίκοκα για γλυκό και μαρμελάδες. Σιγά σιγά οι κήποι μας γέμιζαν χρώματα ντομάτες πιπεριές, αγγουράκια και κλωσσούδια ξυλάγγουρα ροδάκινα κλπ.
Όλα αυτά ήταν που γέμιζαν τα τραπέζια πλούσιων και φτωχών. Στον κάμπο σε μεγάλη έκταση τα στάρια άρχιζαν να κιτρινίζουν..Και οι γεωργοί χαίρονται τον χρυσό καρπό που τον θερτή (Ιούνιο) θα θερίσουν τον Αλωνάρη θα αλωνίσουν (Ιούλιο) και αμέσως θα ετοιμάσουν τα ίδια χωράφια που θα φυτευτούν καλαμπόκι, που ανάμεσα θα βάλουν ρεβύθια. Τα ρεβύθια δεν ήταν μόνο γιατί έδιναν τροφή και χόρτα για τα ζωντανά αλλά είναι και το φυτό που με τα φασόλια και τα κουκιά λιπαίνουν το χώμα με άζωτο.
Μια άλλη δουλειά, που θα κάνουν είναι οι αχυροκαλύβες στα χωράφια που θα ξεκαλοκαιριάσουν γιατί πρέπει να φυλάν τα χωράφια γιατί τότε έκλεβαν μποστανικά ακόμη και αυγά. Περίεργο,,, οι ίδιοι άνθρωποι, τις πόρτες των σπιτιών τους, τις είχαν ανοιχτές Ίσως οι κλέφτες ήταν περαστικοί που έμπαιναν να κόψουν καρπούς να φάνε.
Στα σπίτια κλοπές δεν γίνουνταν… Το ποτάμι ήταν πηγή ζωής αφού πολλές φορές λίγα τσιμιά καβούρια καραβίδες ήταν αρκετά για να γεμίσει το τραπέζι τους.. Πολλές φορές πιάνανε και πολύ μεγάλα ψάρια που τα κάνανε πλακί. Ακόμα 3-4 σπουργίτια τηγανισμένα νοστίμευαν το λάδι μέσα στο οποίο βούταγαν το ψωμάκι τους που ήταν ο άρτος ο επιούσιος και πολλές φορές δεν ήταν αρκετός
Τον Μάη μήνα στο χωριό μας γίνονταν πολλοί γάμοι. Αυτά για σήμερα. Τα άλλα θα τα γράψουμε άλλη μέρα…
H Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά, είναι συγγραφέας, ποιήτρια, βραβευμένο μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και μέλος της Διεθνoύς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
Join the Conversation