Κινδυνεύουν τα άγρια άλογα του Σουλίου

Αφημένα στην τύχη τους είναι τα άγρια άλογα του Σουλίου.  Εδώ και σαράντα περίπου χρόνια κυκλοφορούν ελεύθερα στα απόκρημνα όρη του Σουλίου, μακριά από τους ανθρώπινους περιορισμούς, με εχθρούς τις καιρικές συνθήκες, τις αγέλες λύκων και τη δυσκολία εύρεσης τροφής.

Πριν 15 περίπου χρόνια είχαν κατασκευαστεί στέγαστρα, ταΐστρες και ποτίστρες. Ωστόσο με την πάροδο του χρόνου έχουν εγκαταλειφθεί.

Ωστόσο οι λύκοι είναι μεγάλος κίνδυνος για την ύπαρξή τους. Περιπατητές και κτηνοτρόφοι συναντούν, όπως λένε, κομματιασμένα άγρια άλογα από τις αγέλες των λύκων. Τα άγρια άλογα του Σουλίου ανήκουν στη φυλή της Πίνδου, που είναι η πλέον αντιπροσωπευτική του ορεινού τοπίου.

Πώς βρέθηκαν τα άλογα στα όρη του Σουλίου;

Στη δεκαετία του ’80, ζωέμποροι συγκέντρωναν άλογα από τη Βόρεια Ελλάδα για να τα πουλήσουν στην Ιταλία. Με φορτηγά τα μετέφεραν στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Οι άθλιες συνθήκες μεταφοράς είχαν ως αποτέλεσμα να «χάνονται» δεκάδες ζώα.
Υποχρεώνονταν λοιπόν οι έμποροι να αφήνουν ελεύθερα για κάποιες ημέρες τα άλογα στα λιβάδια να βοσκήσουν, ώστε να συνέλθουν από την ταλαιπωρία του ταξιδιού και έπειτα από μία ή δύο εβδομάδες τα φόρτωναν στα πλοία.

Όσα άλογα δεν είχαν προλάβει να ανακτήσουν τις δυνάμεις τους ή έδειχναν άρρωστα, οι ζωοτρόφοι απλώς τα παρατούσαν.
Με το πέρασμα των χρόνων, όσα επέζησαν και εκείνα, που ξέφυγαν στο διάστημα των εβδομάδων πριν από το ταξίδι, προς τη γειτονική χώρα, δημιούργησαν αγέλες, που κινήθηκαν στα ορεινά.

Η δεύτερη αιτία, σχετίζεται με τις κοινωνικές συνθήκες. Μέχρι πριν τριάντα-σαράντα περίπου χρόνια τα άλογα και μουλάρια ήταν απαραίτητα για τις γεωργοκτηνοτροφικές εργασίες…

Άλλαξε η ζωή, άλλαξε η κοινωνία, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, αυτό είναι προς συζήτηση, και τα χρήσιμα τετράποδα εγκαταλείφθηκαν απ’ τους ιδιοκτήτες τους ελεύθερα στα υψώματα.

Και από τις δύο αυτές κατηγορίες αλόγων, προέκυψαν κάποια άγρια άλογα, που ζουν σήμερα στις σουλιώτικες ράχες και είναι δεύτερης και τρίτης γενιάς.

Γεννήθηκαν στο βουνό, κάτω από συνθήκες δύσκολης επιβίωσης, είναι «ξεπετάλωτα» και επιζούν σχεδόν αυτοσυντηρούμενα.

H.M