Καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου, έλεγε το τραγούδι… Και τότε που τα έλεγε αυτά το τραγούδι όπως και το φουρό εγώ ήμουν μαθήτρια του γυμνασίου, στην πόλη μας στην Παραμυθιά
Είναι το Καλοκαίρι στην πατρίδα μας σε όλη την Ελλάδα φως, θάλασσα ουρανός και τότε μες το καταμεσήμερο να ένα χαζέπι λίγων λεπτών Καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου…και η αγάπη μου Καλοκαιράκι…..
Έχει ζέστα μας λένε, ε! και! τι θα γίνει επειδή έχει ζέστα έχει και θάλασσες.
Μα πολλά μέρη είναι μακριά από τις θάλασσες…θα μας πουν.. Ε, και! έχει ποτάμια, λίμνες, πηγές και απέραντα δάση…Κάστρα σπηλιές,,, Εκκλησιές και μοναστήρια δράκους και δρακόλιμνες….
Δεν έχω λεφτά, δεν μπορώ να πάω διακοπές.. Α! κι εσείς,,,,τι σημαίνει διακοπές, μήπως δεν σημαίνει χαλάρωση παρέα; Και τότε θυμήθηκα πως παλιά Καλοκαίρι ήταν το κολύμπι σε όλα τα νερά.
Καλοκαίρι ήταν τα καρπούζια και οι νεροκολοκύθες τα κορόμηλα, τα σκάμνα,,,. οι φωνές το γέλιο το τραγούδι,,, ήταν πράγματα τζάμπα που τα διώξαμε… Καλοκαίρι,, ήταν τα βράδια όταν όλοι μαζί με μια βυσσινάδα ή ένα ποτήρι κρασί, γελάγαμε λέγοντας αστεία ανέκδοτα, γρίφους.
Ήταν τότε που τα βράδια κάτω από την κληματαριά, γίνονταν τα προξενιά με πειράγματα, κοκκίνιζαν νεανικά πρόσωπα… Ήταν και κάποιες μέρες που όλα τα παιδιά και οι μεγάλοι λαχταρούσαν.
Ο κινητός κινηματογράφος που θα τον έφερναν τα τζιπ του στρατού στην πλατεία του χωριού. Θα άπλωναν το πανί και πάνω θα ήταν ο Τάσσος με την Γκόλφω ή κάποια άλλη ιστορία. Και αν κόβονταν η ταινία, κανένας δεν φώναζε όλοι περίμεναν. Και ήταν μαγικά τα Καλοκαίρια γιατί οι γιορτές και τα πανηγύρια ήταν πολλά.
Έξω από το κουλούρι της εκκλησιάς ο παπάς ο δάσκαλος και όλοι μια παρέα.. Δεν είχαν εστιατόρια, όμως οι νοικοκυρές κουβαλούσαν το κρασί με τις πίτες τους και φίλευαν όποιον πλησίαζε για να πει χρόνια πολλά. Είτε υπήρχαν όργανα είτε όχι το γλέντι άρχιζε και ο χορός που τον άνοιγε ο παπάς ο δάσκαλος κι ο πρόεδρος και πίσω όλοι μικροί μεγάλοι…
Ήταν και τα παραμύθια που έλεγαν οι βάβες στα σκαλοπάτια των σπιτιών. Αλήθεια ποιος θα περάσει και που ένα τέτοιο παραμυθένιο Καλοκαίρι;;;
Ποιος θα είναι στο πορτόνι του και ο γείτονας θα του φέρει ρεβύθια φρέσκα από το χωράφι; Ποιος θα κάθεται στον πλάτανο με παρέα και θα έρχεται η γειτόνισσα με τα ψημένα αστάκια του καλαμποκιού να πάρουν όλοι ένα κομματάκι έτσι για πόνο… Ναι, ήταν κάτι Καλοκαίρια που δεν είχαν λεφτά, που είχαν ξεγνοιασιά, παρέα, γλέντι.
Ήταν, γιατί καλημέριζε ο ένας τον άλλον και εύχονταν καλό νύχτωμα. Αυτά που σας γράφω δεν είναι μακρινά. Τα έζησα τα είδα, μικρό παιδί στα χωριά της Παραμυθιάς.
Αλλά και η πόλη είχε γειτονιές, είχε ότι έχουν και σήμερα οι σύγχρονες πόλεις. Αλλά και στην πόλη μας οι γειτονιές ήταν σφιχταγκαλιασμένες βλέπεις τότε ο άνθρωπος είχε αξία.
Ήταν τότε σαν μια φορά κι έναν καιρό σαν ένα μοντέρνο παραμύθι που είχε και δράκο. Δράκο που τον ξόρκιζαν με τον απίγανο και με τον Αγιασμό, με το θυμιατό,με το Κύριε Ελέησον.
Ήταν …..και είμασταν και μεις… τα ζήσαμε και σας τα λέμε. Η χαρά φίλοι μου πηγάζει από μέσα μας. Η καλή τεχνολογία μας αποξένωσε γιατί ξεχαστήκαμε …. πάνω από την εικόνα…Δεν ανοίγουν οι πόρτες και οι καρδιές είναι κλειστές… Ήταν, ας το κάνουμε είναι..Αισιόδοξη.. Ναι,, πιστεύω στον Έλληνα.
Και στην ανάσταση του γένους μας ελπίζω… Θυμάμαι πως τότε όλοι γνώριζαν πως η ζωή είναι λίγη. Τότε γνωρίζαμε πως η συντροφιά είναι λόγος ευτυχίας,,, δεν είναι μοναξιά….
*H Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά, είναι συγγραφέας, ποιήτρια, βραβευμένο μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και μέλος της Διεθνoύς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
Join the Conversation