Προϋπολογισμό fake ανάπτυξης θεωρεί ο πρώην Υπουργός Οικονομικών και Βουλευτής Αλέκος Παπαδόπουλος το Προσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή και αποδομεί όλα τα επιχειρήματα της κυβέρνησης για τους στόχους στήριξης της ανάπτυξης. Επισημαίνει τον κίνδυνο διολίσθησης της χώρας και πάλι σε μία κατάσταση τύπου Αργεντινής.
Παραθέτει στοιχεία με τα οποία αποδεικνύει την καθίζηση που θα υποστεί η οικονομία ειδικά λόγω της συρρίκνωσης των επενδύσεων. Επίσης, τονίζει ότι η πιστοληπτική αναξιοπιστία της χώρας δεν συναρτάται σε καμία περίπτωση με την κρίση λόγω της χώρας. Συνέντευξη στους Δήμητρα Καδδά – Γ. Αγγέλη
– Πως θα χαρακτηρίζατε το σχέδιο προϋπολογισμού που κατατέθηκε από την κυβέρνηση;
Έχω συντάξει και εκτελέσει τρεις προϋπολογισμούς. Επιτρέψτε μου να νομίζω ότι έχω κάποια… εξοικείωση με το θέμα και μπορώ να αντιληφθώ εάν ο προϋπολογισμός του κράτους διαχειρίζεται τις ανάγκες και τις δυνατότητες της χώρας ή είναι ένας ακόμη προϋπολογισμός ο οποίος διαχειρίζεται την προεκλογική περίοδο του 2019.
Από πλευράς ελληνικής Κυβέρνησης το προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2019 φέρει “επί των δύο κεφαλών του” δύο ψεύδη…
Το πρώτο ψεύδος είναι του εγχώριου συντάκτη, αλλά ακόμα χειρότερο και πιο πονεμένο είναι το δεύτερο ψεύδος, το ψεύδος των ευρωπαϊκών αρχών που με περίσσεια ευκολία ήδη το ανέχτηκαν για λόγους εσωτερικού συμβιβασμού, και όχι με σκοπό τη δημοσιονομική σταθεροποίηση της χώρας, ως όφειλαν. Να αποτελέσει δηλαδή αφετηρία ώστε να ξεφύγει η χώρα από τη σημερινή ασταθή κατάσταση. Επιθυμούν μόνο να απεγκλωβιστούν, νομίζουν, από την ελληνική οικονομία με γνώμονα να μην δημιουργηθούν ή ενταθούν δικά τους εσωτερικά πολιτικά και οικονομικά προβλήματα. Κυρίως αναφέρομαι στη Γερμανία αλλά και σε όλους τους πολιτικούς και τεχνοκράτες καριερίστες της Ευρώπης που επενδύουν με ευκολία σε ένα δήθεν ελληνικό success story. Δεν ασκώ για πρώτη φορά κριτική. Έχουν και οι Ευρωπαίοι τεράστια ευθύνη για τη χρεωκοπία της χώρας και τις παλαιές και σημερινές παλινωδίες τους στα προγράμματα διάσωσης.
– Πως το εννοείτε αυτό;
Προσωπικά έχω κάνει σφοδρή επίθεση εναντίον του αλήστου μνήμης Αλμούνια το 2009 ότι τα στοιχεία που εγκρίθηκαν από την Eurostat και τον ίδιο ως αρμόδιο επίτροπο ήταν καταφανώς ψευδή όταν αποδεχόταν ανεύθυνα και για πολιτικούς λόγους δημοσιονομικό έλλειμμα γύρω στο 2,5% του ΑΕΠ ενώ μετά τη χρεωκοπία αναγκάστηκε η Eurostat και ο ίδιος να αποδεχθούν ότι ήταν 15,2%. Δυστυχώς ακόμα και τώρα το “παρακράτος” του λαϊκισμού στην Ελλάδα δεν θέλει να το αποδεχθεί και γι’ αυτό συνεχίζεται αυτό το αίσχος των συνεχών διώξεων εναντίον του κυρίου Γεωργίου. Αυτό λοιπόν είναι το εκ της Εσπερίας ψεύδος του προϋπολογισμού.
Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν υποδόριες σχέσεις και διομολογήσεις πολιτικής αλληλεγγύης μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και ευρωπαϊκών παραγόντων που σχετίζονται με θέματα ζέοντα σήμερα για την Ευρώπη και προθύμως η Ελληνική Κυβέρνηση συνομολογεί άκριτα και τις περισσότερες φορές με κριτήρια πολιτικής ιδιοτέλειας. Δηλαδή κρυφές συμφωνίες για χαλάρωση της Εθνικής προσπάθειας για την οικονομική και δημοσιονομική σταθεροποίηση της χώρας σε βάθος χρόνου.
Και εδώ θέλω να τονίσω το επίσης απαράδεκτο. Ουδέποτε στην ιστορία της χώρας μας, διαπιστώνεται συσχετισμός διομολογημένων συναλλαγών και εξαρτήσεων με διεθνούς παράγοντες της εξωτερικής μας πολιτικής με την οικονομική μας πολιτική. Αυτό γίνεται για πρώτη φορά.
Επόμενο είναι ο προϋπολογισμός αυτός να έχει προβληματικότητα η οποία άλλωστε προκύπτει και από τα στοιχεία του. Και οι αριθμοί δεν κάνουν λάθος, μπορεί να είναι βαρετοί, αλλά αν θέλει κάποιος να φύγει από την κώφωση και την τύφλωση μπορεί να καταφύγει στους αριθμούς που είναι αδυσώπητοι και άτεγκτοι της πραγματικότητας.
– Θα θέλατε να το κάνετε πιο συγκεκριμένο αυτό το σημείο;
Ερχόμαστε τώρα στο “εσωτερικό ψεύδος”. Το ΑΕΠ, το πρώτο τρίμηνο του 2018 αυξήθηκε κατά +0,9% σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το δεύτερο τρίμηνο η άνοδος του ΑΕΠ ήταν +0,2%. Άρα το πρώτο εξάμηνο η αύξηση του ΑΕΠ συνολικά ήταν +0,55%. (Αυτή είναι η πραγματική μέτρηση και όχι η παραπλανητική σε ετήσια βάση). Υπενθυμίζω ότι στόχος του προϋπολογισμού ήταν η άνοδος του ΑΕΠ κατά 2,1% το 2018. Έτσι λοιπόν για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός απαιτείται για το δεύτερο εξάμηνο αύξηση του ΑΕΠ κατά +3,65%. Αντιλαμβάνεται λοιπόν εύκολα κανείς ότι αυτό είναι ουτοπικό. Το 2018 καταγράφεται ήδη ως άλλη μία χαμένη χρονιά οικονομικής αναιμίας σύμφωνα με τα στοιχεία του ίδιου του προϋπολογισμού.
Η εκτίμησή μου και όχι μόνο είναι ότι φέτος η αύξηση του ΑΕΠ θα κινηθεί μόνο γύρω στο +1% το οποίο στην ουσία και με βάση την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα ισοδυναμεί ουσιαστικά με μηδενική ανάπτυξη.
Στο πεδίο των επενδύσεων ο στόχος του προϋπολογισμού του 2018 προέβλεπε +11,8% αύξηση των επενδύσεων. Αυτό διαψεύστηκε παταγωδώς. Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ κατά το πρώτο εξάμηνο παρατηρήθηκε μείωση κατά -7,8%. Με βάση το προσχέδιο του προϋπολογισμού ο στόχος επαναπροσδιορίζεται σε +0,8%. Αυτό σημαίνει ότι για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός το δεύτερο αυτό εξάμηνο που διανύουμε θα πρέπει να υπάρχει αύξηση επενδύσεων κατά +10%! Πράγμα τελείως ανέφικτο αλλά και ανεύθυνο. Αυτά είναι τα ψεύδη τα οποία κάνουν πολύ μεγάλη ζημιά διότι λόγω της εμφανούς αποτυχίας των στόχων δημιουργείται κάμψη του ηθικού και πλήττεται η αξιοπιστία της χώρας διεθνώς κάτι που διαπιστώνουμε τις ημέρες αυτές.
Το τρίτο πεδίο που επιθυμώ να αναφερθώ είναι το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.
Μέχρι τον Αύγουστο του 2018 εκτελέστηκε μόνο το 20% του ΠΔΕ κάτι που είναι πρωτοφανές και σημαίνει ότι για τέταρτη συνεχή χρονιά το πρόγραμμα αυτό θα περικοπεί δραστικά. Το αποτέλεσμα, λόγω του μεγάλου πολλαπλασιαστή που έχει το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, είναι ότι η διαμόρφωση του ΑΕΠ φέτος θα παραμείνει πολύ χαμηλή. Στην ουσία η χαμηλή εκτέλεση του προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων ενέχει τη γνωστή πονηρία να εμφανίζονται από τώρα δήθεν μεγάλα υπερπλεονάσματα, συνεπικουρούντων σε αυτά η σκόπιμη μη επιστροφή φόρων, τα γιγάντια ληξιπρόθεσμα χρέη του Δημοσίου προς τρίτους και η μη καταβολή των συντάξεων.
Στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων για το 2019 η Κυβέρνηση προβλέπει ανάπτυξη +2,5% του ΑΕΠ, και αυτό το συνδέει με πρόβλεψη αύξησης των Επενδύσεων κατά +11,9%, αυθαίρετα και χωρίς στοιχειώδη τεκμηρίωση. Και να σκεφτεί κανείς ότι τίθενται μεγαλαυχικοί στόχοι που μόνο αφελείς μπορούν να πιστέψουν ότι μπορούν να υλοποιηθούν και μάλιστα χωρίς να υποστούν την επίδραση του εκλογικού κύκλου.
Επίσης παρατηρούμε πλέον μεγαλύτερο ρυθμό αύξησης των εισαγωγών, για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια και ταυτόχρονα μειωμένο ρυθμό αύξησης των εξαγωγών που επιβαρύνουν τη ζωτικότητα και τη δυναμική της ελληνικής οικονομίας, να αρχίσει να επανακάμπτει.
Η φαλκίδευση της οικονομίας είναι ολοφάνερη, την ίδια στιγμή που το σχέδιο του Προϋπολογισμού που κατατέθηκε δίνει τελείως διαφορετική, ψευδή εικόνα.
Θα ήθελα να προσθέσω εδώ ότι το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων σε σχέση με ό,τι προέβλεπε πέρυσι για το 2019 μπορεί να μειωθεί κατά 300 εκατομμύρια σε σχέση με τον αρχικό προγραμματισμό στο σενάριο που δεν περικοπούν οι συντάξεις, δηλαδή να διαμορφωθεί στα 7 δισ. ευρώ αντί για 7,3 δισ. ευρώ.
Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον επίσης να δει κανείς και τα στοιχεία συγκρότησης του ΑΕΠ στην Ελλάδα τα οποία είναι απελπιστικά, γιατί ενώ η δημόσια και ιδιωτική κατανάλωση καταγράφεται στο απίστευτα μεγάλο ποσοστό του 84% του ΑΕΠ περίπου, αντίθετα έχουμε πολύ χαμηλές επενδύσεις γύρω στο 7%. Αλλά και το ιδιαίτερο αρνητικό που αποδεικνύει την πλήρη αποεπένδυση της χώρας είναι ότι οι αποσβέσεις είναι ποσοστιαία πολύ μεγαλύτερες από τις νέες επενδύσεις
– Έτσι όμως περιγράφετε τον προϋπολογισμό σαν οδικό άξονα επιστροφής σε χρεοστάσιο…
Πράγματι αυτό είναι συνταγή Αργεντινής στην νέα έκδοση της. Ενώ η χώρα χρειάζεται ένα νέο κύμα επενδύσεων προκειμένου να σωθεί, στην κυριολεξία έχουμε μία καθήλωση και των μακροοικονομικών στοιχείων. Βλέπω για παράδειγμα ότι μέσα στον προϋπολογισμό προβλέπουν ακόμα μεγαλύτερη αύξηση των φορολογικών εσόδων. Και τούτο ενώ η κόπωση είναι εμφανής και φαίνεται στον τακτικό προϋπολογισμό. Όπως άλλωστε και στο πεδίο των μικροοικονομικών δεικτών δηλαδή της μεγέθυνσης της οικονομίας και των υπολοίπων δεδομένων.
Είναι φανερή η οικονομική συρρίκνωση. Πρέπει κάποιος να είναι τυφλός, κουφός και κυρίως πολύ ιδιοτελής για να μην τη βλέπει. Και δεν εννοώ μόνο τους κυβερνώντες αλλά και το σύνολο σχεδόν της αντιπολίτευσης οι οποίοι διακηρύσσουν με βάση τις επόμενες εκλογές. Όταν όμως όλοι τεθούν στη διάθεση της κρίσης της ιστορίας μαζί με την Κυβέρνηση θα τους τεθεί και το αμείλικτο ερώτημα γιατί ενώ η κατάσταση της χώρας δεν άφηνε περιθώρια παιγνίων πολιτικής ανευθυνότητας αλλά αντίθετα απαιτείτο ανώτατος βαθμός πολιτικής ευθύνης η πλειονότητα από το πολιτικό προσωπικό της χώρας εξακολουθεί να μην καλλιεργεί την αυτοσυνειδησία της κατάστασής του σε ένα λαό ο οποίος περνούσε μία μακρά περίοδο μηδενισμού, παραίτησης, απόρριψης και δεχόταν τις παραμυθίες με πολύ μεγάλη ευκολία. Αυτή τη φορά όμως το “δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού εστί”, δεν θα φταίει το πολιτικό σύστημα μόνο, θα φταίει και ο ίδιος ο λαός που έχει την ευθύνη της μοίρας του. Η χώρα οδηγείται στον δρόμο, επαναλαμβάνω, στον σκοτεινό δρόμο της Αργεντινής. Δεν μπορεί το πνεύμα που καθοδηγεί τη χώρα και την κρατάει καθηλωμένη να είναι ακόμη κυρίαρχο. Το εκφυλιστικό αυτό πνεύμα που κυριάρχησε στη ζωή μας άρχισε να γεννιέται τη δεκαετία του ’70, τότε που η Ελλάδα πέρασε από την κοινωνία της ανάγκης και της επιβίωσης στην κοινωνία της επιθυμίας και της κατανάλωσης. Το πνεύμα αυτό εξακολουθεί και σήμερα να κατατρώει τα σωθικά της χώρας.
Αποτέλεσμα είναι να οδηγηθούμε πρώτον σε μία εύθραυστη οικονομία, δεύτερον σε μία αποθεσμοποίηση της χώρας και σταδιακά η χώρα να μείνει χωρίς αντισώματα στις δυσκολίες. Τρίτον και σημαντικότερο οδηγήθηκε σε μία ποιοτική πτώση της πολιτικής διαχείριση της χώρας, ώστε να μη μπορεί να πει κανείς ότι η χώρα αυτή μπορεί να έχει μέλλον στην Ευρωζώνη.
– Περιγράφετε τη χώρα σε διαρκή κρίση εξουσίας…
Αυτή η κρίση είναι φανερή εδώ και πάρα πολύ καιρό και δεν τα λέω πρώτη φορά. Τα έχω επαναλάβει πολλές φορές, για αυτό και βρέθηκα εκτός πολιτικής, με δική μου απόφαση το 2009.
Ακριβώς γιατί η πτώση της χώρας ερχόταν από βάθος χρόνου εξελικτικά. Ήταν μια διαρκής “πτώση”. Η χρεοκοπία η οικονομική αλλά και η αποθεσμοποίηση της χώρας στο σύνολό της και η πολιτισμική και κοινωνική πτώση της ελληνικής κοινωνίας, είναι τα συμπτώματα της εξελικτικής αυτής απομείωσης…
– Παρ’ όλα αυτά η εσωτερική κατάσταση φαίνεται να επηρεάζεται και από το διεθνές περιβάλλον.
Έχω προσωπική άποψη στο θέμα αυτό. Θέλω να μου απαντήσει κάποιος στο ερώτημα, πώς στην ευχή γίνεται τα spread των δεκαετών ομολόγων με ετήσια ελλείμματα της τάξης του 15% του ΑΕΠ, που είχαμε όταν άρχισε η κρίση τον Απρίλιο του 2010 όταν η χρεοκοπία χτύπησε τη χώρα να είναι τα ίδια ακριβώς με τα σημερινά, μετά από 8 χρόνια που υποτίθεται ότι φύγαμε από τα προγράμματα με πλεονάσματα και ανοίγει δήθεν ο δρόμος προς την Εδέμ. Η απάντηση είναι μία και δεν υπάρχει άλλη. Η χώρα δεν εμπνέει εμπιστοσύνη, δεν έχει κεφάλαια αξιοπιστίας και φοβίζει από ενδεχόμενη έλλειψη πολιτικής σταθερότητας.
Είναι διαστρέβλωση αλλά και ανέντιμο ψεύδος να συνδέουν τα υψηλά επιτόκια με την κρίση στην Ιταλία. Η Ιταλία εξακολουθεί να δανείζεται με πολύ χαμηλότερα επιτόκια από μας και δεύτερον και σημαντικότερο και άλλες χώρες που ήταν σε προγράμματα διάσωσης αλλά βγήκαν από αυτά, δανείζονται με επιτόκια γύρω στο 2%. Η αναξιοπιστία και η έλλειψη εμπιστοσύνης στο διεθνές περιβάλλον είναι τόσο πολύ επιβαρυμένη ώστε να μην δημιουργούνται προϋποθέσεις ελκυστικότητας για επενδύσεις στην Ελλάδα είτε παραγωγικές είτε χαρτοφυλακίου.
Με όλα αυτά τα τερτίπια που αποτυπώνονται στον προϋπολογισμό και ξέρουν οι αγορές να διαβάζουν πολύ καλύτερα από εμάς η αξιοπιστία της χώρας μας επιβαρύνεται πάρα πολύ. Γιατί ο προϋπολογισμός δεν είναι μία λογιστική καταγραφή, είναι το πολιτικό εργαλείο της αξιοπιστίας της χώρας.
– Που εντοπίζεται κατά συνέπεια το πολιτικό πέρα από το οικονομικό πρόβλημα στη χώρα;
Το πολιτικό πρόβλημα της χώρας είναι το πότε (σσ. η χώρα) θα έρθει αντιμέτωπη με τον εαυτό της. Αυτός ο λαός, αυτή η κοινωνία πρέπει να περάσει στην αναζήτηση και στην επίλυση των θεμελιωδών της ζητημάτων που είναι η επιβίωσή της, για να διατηρηθεί στην ευρωζώνη και για να μην ξαναγίνει η Αργεντινή, όπως μέχρι σήμερα όλα τα στοιχεία δείχνουν. Δεν με ενοχλεί καθόλου να λένε για άλλη μία φορά ότι είμαι Κασσάνδρα, διότι η Κασσάνδρα δεν ήταν κακή μάντισσα ήταν καλή μάντισσα μόνο που μάντευε τα κακά. Εγώ δεν κάνω προφητεία μιλάω με στοιχεία και από κει και πέρα….
Αποχώρησα νωρίς από την πολιτική σκηνή αλλά κράτησα το δικαίωμά μου οπότε θέλω, ως πολίτης, να λέω τις απόψεις μου. Συνεχίζω έτσι την προσπάθεια για την “αιμάτωση” του πολιτικού συστήματος της χώρας με νέους ανθρώπους που έχουν άλλη κουλτούρα, έχουν εργασία και δεν την αναζητούν μέσα από την πολιτική. Η χώρα διαθέτει πολλούς και σε υψηλό επίπεδο ανθρώπους, αλλά δεν έχουν πολιτικό χώρο.
Από αυτή την άποψη και μέσα στις συνθήκες αυτές θεώρησα ότι πρέπει να στηρίξω την κίνηση της “Δημοκρατικής Ευθύνης” στηρίζοντας κυρίως την ιδέα της βαθιάς ανανέωσης, όχι μόνο στα πρόσωπα, αλλά κυρίως τις ιδέες. Την ιδέα της διάσωσης της χώρας μέσα από μία νέα δυναμική, νέων ανθρώπων, με νέες αντιλήψεις. Επαναλαμβάνω ότι αυτή η ιδέα δεν χρειάζεται να είναι η “Μεγάλη Ιδέα”, χρειάζεται πρώτα η διάσωση της χώρας μέσα από μία νέα αντίληψη, για το ρόλο της Ελλάδας και το μέλλον της, την οποία θα πρέπει όμως να την ενστερνιστούν να την κάνουν συναίσθημα και από συναίσθημα μία νέα πεποίθηση.
Άλλοι καιροί, άλλοι άνθρωποι.
Join the Conversation