Γράφει για την paramythia-online.gr
η Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά*
Γιορτάζαμε τον Άγιο Δημήτριο, γιορτάσαμε και το μεγάλο ΟΧΙ. Ολες οι εκκλησιές της πατρίδας μας ήταν γεμάτες κόσμο. Σε ένα γιορταστικό πανηγύρι μνήμης δόξας.
Σε ένα λησμονημένο μοναστήρι χωρίς πια καλόγερους κάποιοι πήγαν να γιορτάσουν και να ζήσουν στιγμές ηρωικές της πατρίδας μας. Εκεί θα θυμηθούν θα κλάψουν και θα τραγουδήσουν.
Εκεί σε αυτό το μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου γίνονται θρύψαλα τα σχέδια των παραχαρακτών της ιστορίας μας πως τούρκοι και Έλληνες ήταν μια χαρά. Θέλουν να μας πείσουν να πάθουμε άνοια να μην θυμόμαστε ούτε τα παιδομαζώματα για να κάνουν τα Ελληνόπουλα γενίτσαρούς, ούτε το κλέψιμο των γυναικών, ούτε τους φόνους για την αρπαγή περιουσιών ουτε, ούτε, πολλά ούτε.
Σε αυτό το μαναστήρι θα σηκωθεί ψηλά το λάβαρο της Ελλάδας μας, δίπλα στον Δικέφαλο Αετό της Εκκλησίας μας. Είναι το μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου του Ντιχουνιού.
Διχούνι λέγεται ο τόπος. Εκεί μόνασε ένας σπουδαίος Παραμυθιώτης ο Διονύσιος ο Σκυλόσοφος. Στο βιογραφικό του θα βρείτε τις σπουδές του πατριώτη ρασοφόρου. Δυο επαναστάσεις ξεκίνησε ο κυρ Καλόγερος μα και οι δυο προδόθηκαν. Τα πήρανε τα Γιάννενα οι ξυπόλυτοι του Διονύσιου από την Παραμυθιά και τα χωριά της Ρίζας και της Ντουσκάρας. Ο Εθνεγέρτης καλόγερος, που δεν μπορούσε να βλέπει το λαό υποταγμένο να σέρνεται για ένα κομμάτι ψωμί. Τον Έλληνα που περίμενε στο γάμο της κόρης του να έρθει ο αγάς να πάρει τη νύφη και να τη φέρει στο γαμπρό κατόπιν…….
Αυτός ο μοναδικός πατριώτης ήταν Παραμυθιώτης.
Πήγαν να πολεμήσουν με γεμάτη καρδιά με τσεκούρια, με κάτι λιανοντούφεκα, φκιάρια, κασάρες ότι είχε ο κάθε ένας. Και τα πήρανε τα Γιάννενα και οι τούρκοι κρυφτήκαν στις κρυψιώνες τους όσοι δεν παραδόθηκαν. Μα κει οι έβραίοι που πάντα είναι κοντά στην εξουσία και το χρήμα τους πρόδωσαν… Και το τομάρι του Διονύσιου γεμισμένο άχερα διαπομπεύονταν στους δρόμους των Γιαννίνων με τους τούρκους να αλλαλάζουν.Κ αι έτσι στάλθηκε στην Πόλη.
Αυτούς τους εξευτελισμούς του λαού μας, αυτές τις επαναστάσεις και τις προδοσίες δεν θα σας τους γράψει καμιά Ρεπούση και καμιά Δραγώνα, κανένας Λιάκος…Υπάρχουν πάντα και αυτοί οι γλύφτες της εξουσίας…
Σήμερα εκεί στο μοναστήρι θα ακούσουν τη θεία λειτουργία, θα ακούσουν ομιλίες, θα φάνε όλοι μαζί στο τραπέζι της χριστιανικής αγάπης. Και μετά θα γλεντήσουν. Σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε. Για τούτο τη ζωή μας, ας τη χαρίσουμε εκεί που αξίζει. Εκεί σε αυτό το μαναστήρι πάντα η δόξα έστηνε τα Αντρειωμένα Κάστρα της.
Πριν την απελευθέρωση, εκεί η μικρή τότε Ελλάδα που τα όριά της έφταναν ως την Άρτα είχε στήσει από το 1900 το κάστρο της. Εκεί οι ληστές και οι ληστοτρόφοι μεταλλάχθηκαν σε πολεμηστές και άνδρες αγωνιστές της Πατρίδας.
Εκεί κάποιος καλόγερος της μονής ΄΄αξιωματικός του Ελληνικού κράτους΄΄και κάποιοι παπάδες στα χωριά ετοίμαζαν την Άνοιξη της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ που ήρθε το 1913.Εκεί είχε το στέκι του το Ηπειρωτικό Κομητάτο με αρχηγούς τον Πουτέτση και τον Κρεμμύδα τον Μακαρόνα……
Ποιον να θυμηθείς; Ήταν πάρα πολλοί, ήταν σχεδόν όλοι. Κανέναν δεν πρέπει να ξεχάσουμε… Εκεί και γύρω στα βουνά έστησαν τα κέντρα της αντίστασης παιδιά νηστικά που δεν άντεχαν την Σκλαβιά. Στα φιλόξενα βουνά μας, ήρθαν αετοί να κάνουν τις φωλιές τους, και να πολεμήσουν τον εχθρό τον καινούριο, που όμως από παλιά πήγαινε και έρχονταν με τεράστιες στρατιές πάντα έτοιμες για σφαγές, αρπαγές και εξόντωσης των κατοίκων της περιοχής.
Από τον Αιμήλιο Παύλο μέχρι τον Μουσολίνι.
Σε αυτό τον τόπο βρέθηκαν αγωνιστές από όλη την Ελλάδα. Γιατροί, δικηγόροι, δάσκαλοι, μα προ παντός Αξιωματικοί του Ελληνικού στρατού που δεν μπορούσαν να ζήσουν σκλάβοι.
Είχα γνωρίσει πολλούς από αυτούς. Τον Κομνηνό Πυρομάγλου, τον Μαυροσκότη, τον Μυριδάκη, τον Κόκκινο, τον Ζώτο τον Νάκο, τον Πάκο, τους Πανταζαίους, Τον Κάτσιο ΄΄( αν έγραφα όλους όσους εγώ γνώρισα θα ήθελα ένα ολόκληρο βιβλίο)..και τους άκουγα να θυμούνται και να μιλούν για κείνα τα χρόνια θα νοιώθατε πως τότε ήματαν άλλος λαός.
Όταν περνούσαμε τα βουνά, μικρά παιδιά, ακούγαμε την ιστορία από τις εκκλησιές τα μοναστήρια και τα κάστρα μας μέχρι τους μύθους της Μονοβύζας, των Δράκων, των αρχαίων Ελλήνων. Εκεί πάντα υπήρχαν νεράιδες, μάγοι αράπηδες και πόλεμοι
Σήμερα που δεν είμαι εκεί να συεορτάσω θέλω να ευχηθώ από καρδιάς σε όλους τους συντελεστές και είναι πολλοί να ζήσουν να τιμούν τους άξιους προγόνους τους και ο Θεός να τους αξιώσει, να δουν την πατρίδα και πάλι Ελεύθερη.
Στον φίλο Θεόφιλο, που πάντα ήταν εκεί ΄ενα ευχαριστώ. Πολλοί το εκμεταλεύτηκαν το μοναστήρι και τον κόσμο της περιοχής. Ο Θεόφιλος το τιμά χωρίς τυμπανοκρουσίες όπως αρμόζει να τιμούν τους Ήρωες μόνο με σεβασμό και την υπόσχεση πως δεν θα προδώσουμε τους αγώνες τους.
Σε τούτον τον τόπο λίγα μέτρα πιο μακριά στη Γουργιάνιστα γεννήθηκε ο καλόγερος Σαμουήλ του Σουλίου.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΠΑΤΡΙΔΑ. Χρόνια πολλά σε όλους σας που θα βρεθείτε εκεί στον Άγιο Τόπο τον ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟ. τον προγονικό τόπο των Σελλών της Δωδώνης, του Πύρου. Τον δικό μας Άγιο τόπο. Χρόνια πολλά σε όλους σας.
*H Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά,
είναι συγγραφέας, ποιήτρια,
βραβευμένο μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών
και μέλος της Διεθνoύς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
Join the Conversation