με αφορμή την εκτέλεση των 49 Προκρίτων
Εικοσάχρονο παιδί, με πικρόγελο, και δάκρυα σπαρμένα μέσα σου,
αντίκρυζες αυτόν, που σε σημάδευε να κόψει,
το τριαντάφυλλο του στήθους σου,
που της μάννας η αγάπη είκοσι χρόνια έθρεφε.
Γυρίζοντας το βλέμμα στον τόπο που περασπίσθηκες,
που πάλεψες, να αποδιώξεις καταχτητή μπότα,
τον είδες, μάννα, αδελφό, φίλο, γυναίκα και παιδιά,
που δεν πρόλαβες ν΄αποκτήσεις,
να σου χαμογελά, να σου απλώνει διάπλατα τα χέρια, να σε δεχθεί στο χώμα του.
Με λαλιά ανθρώπου τον άκουσες να ψέλνει σε βυζαντινή ήχο,
τον δικό σου ακάθιστο ύμνο λευθεριάς,
άδοντας, δοξασμένος εσύ που το χώμα μου θα ποτίσεις,
εσύ που αιώνια θα ζεις μαζί μου,
εσύ που πεθαίνοντας σήμερα, ποτέ δεν πεθαίνεις.
Λίγο πριν το δάχτυλο του Γκεσταπίτη πατήσει την σκανδάλη,
τον είδες να απλώνει λευκό σενδόνι να σε δεχθεί αμόλυντο,
να σε σκεπάσει με δόξας φτερούγες
και χαμογελούσες στον θάνατο που έρχονταν.
Και είδες την πατρίδα ζωντανή, να σε σηκώνει,
να σ΄οδηγεί στου ονείρου τα μέρη,
ψηλά στις αητοφωλιές Σουλιώτικων βουνών.
Εκεί στον τύμβο των σαρανταεννιά,
πεθαίνοντας, χαμογελούσες βλέποντας τον τρόμο,
τον φόβο αυτών που σου βόλιασαν το σώμα αυτών που φόβισε η καρδιά σου,
που τρόμαζε η ματιά σου.
Έλληνα έφθασε πάλι,
ο παλαιός νιός κατακτητής να σημαδεύει την καρδιά,
το νού σου, φοβίζοντας το σώμα σου.
Έλληνα στήσου απέναντι στο απόσπασμα του σήμερα
και τρέλανέ τους χαμογελώντας κοιτώντας ψηλά τα αετόπουλα,
που στις βουνοκορφές της σήκωσε Ελλάδας χέρι.
*Ο Παυλίδης Θεοφάνης είναι λογοτέχνης, επίκουρος καθηγητής στο τμήμα Δασολογίας και φυσικού περιβάλλοντος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Join the Conversation