Ο ευρωπαϊκός και ο διεθνής διάλογος για αντίστοιχα θέματα είναι εξαιρετικά πλούσιος. Το ζήτημα είναι να αναδειχθούν και να προκύψουν οι πολιτικές, κοινωνικές, αξιακές, θεσμικές και επιχειρησιακές προϋποθέσεις που επιτρέπουν να συντεθούν οι επιμέρους προτάσεις και να αποδειχθεί η περιβόητη υλική δύναμη των ιδεών. Πράγμα καθόλου εύκολο γιατί παρεμβάλλονται αγκυλώσεις και σκοπιμότητες που πρέπει ως Δημοκρατική συμπαράταξη να αποφύγουμε. Δεν θέλουμε να ανταγωνισθούμε ούτε τον τεχνοκρατικό , ούτε τον δημοσιογραφικό, ούτε τον επιστημονικό διάλογο αλλά να συμβάλλουμε στο να διατυπωθεί ένας ολοκληρωμένος δημόσιος λόγος για την Ελλάδα μέσα στην
Ευρώπη και τον κόσμο. Ολοκληρωμένος σημαίνει μετατρέψιμος σε πολιτικές, θεσμικές, κοινωνικές, οικονομικές και τελικά αναπτυξιακές πρωτοβουλίες : Πρωτοβουλίες για– ένα κανονικό και λειτουργικό κοινωνικό κράτος δικαίου.
– μια ανταγωνιστική οικονομία που προσφέρει απασχόληση, παράγει πλεόνασμα, γεννά ευκαιρίες.
– μια κοινωνία συνεκτική, αλληλέγγυα , ασφαλή και ανοικτή.
– μια ισχυρή συλλογική εθνική ταυτότητα που δεν φοβάται να διεκδικεί τη θέση της μέσα στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Οι πρωτοβουλίες όμως αυτές πρέπει για να μπορούν να ενσωματωθούν σε ολοκληρωμένο πολιτικό διάλογο και να μετουσιωθούν σε πολιτικές πρακτικές προτάσεις στα πλαίσια ενός ολοκληρωμένου Εθνικού Σχεδίου Ανασυγκρότησης θα πρέπει να επενδυθούν με το κατάλληλο πολιτικό και ιδεολογικό περίβλημα διαφορετικά θα είναι προτάσεις στο κενό. Αυτό το πολιτικό και ιδεολογικό περίβλημα είναι η Σοσιαλδημοκρατία που ξεκινά από τις παρυφές της Κεντροδεξιάς και φθάνει μέχρι τα όρια της ριζοσπαστικής αριστεράς .
Η σημερινή επομένως πολιτική διαδικασία είναι μία πρώτη μικρή συμβολή μας στην διαμόρφωση του Δημόσιου Διαλόγου για την Κεντροαριστερά της ευθύνης που αποτελεί πλέον επιτακτικά το ζητούμενο στη σημερινή κρίσιμη πολιτική συγκυρία . Ας ξεκινήσουμε σήμερα τον διάλογο και ας συμβάλλουμε ως ΠΑΣΟΚ με τις ιδέες και τις προτάσεις μας στην ολοκλήρωση του Διαλόγου αυτού από τη βάση.
Η σύγκληση των δυνάμεων του Πολιτικού Κέντρου και της Κεντροαριστεράς της ευθύνης έχει πολύ δρόμο μπροστά , πολλές δυσκολίες , χρειάζεται πολιτικές και κομματικές υπερβάσεις αλλά έχει και ένα πολλά υποσχόμενο λαμπρό μέλλον για την Ελλάδα και τους Ελληνες στην νέα μεταμνημονιακή εποχή. Εμείς δεν απομένει παρά να αρχίσουμε σιγά – σιγά να διαμορφώνουμε τον οδικό χάρτη που θα μας οδηγήσει στη νέα εποχή , σε πείσμα των καιρών και των ασκούμενων πολιτικών.
ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΠΑ.ΣΟ.Κ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Είναι γεγονός πως η διεθνής οικονομική κρίση όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλο τον κόσμο προκάλεσε διαδοχικούς τεκτονικούς σεισμούς όχι απλά στις αγορές αλλά και σε παραδοσιακές πολιτικές και κοινωνικές αξίες. Το μεγαλύτερο πολιτικό θύμα αυτής της κρίσης τουλάχιστον στο δικό μας πολιτικό και γεωγραφικό ημισφαίριο υπήρξε η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία που βρέθηκε μπροστά σε ένα υπαρξιακό Να συγκρουστεί και να υπερασπιστεί τον κόσμο όπως τον γνωρίζαμε ως χτες από τη μια ή να συναινέσει στην υποχώρηση του κοινωνικού κράτους και των κεκτημένων που μαζί με τους πολίτες κατοχύρωσε μέσα από την κοινοβουλευτική διαδικασία όλα τα προηγούμενα χρόνια. Η μετάλλαξη της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας
Όμως όποια κι αν ήταν η απάντηση που έδωσαν οι ηγεσίες των σοσιαλιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων σ’ αυτό το θεμελιώδες ερώτημα, η αλήθεια είναι ότι η απάντηση που έδινε η ίδια η πραγματικότητα είναι ότι βρέθηκαν σε ένα πόλεμο χωρίς όπλα, σε μια μάχη με ξύλινα σπαθιά και ηττήθηκε κατά Κράτος. Για ποιά σοσιαλδημοκρατία λοιπόν μπορούμε σήμερα να μιλάμε όταν το μεγάλο κεφάλαιο μπορεί να διαφεύγει της συμμετοχής του στο χρέος της κοινωνικής αλληλεγγύης και με ένα κλικ σε ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή να μεταφέρει πακτωλούς χρημάτων σε τροπικούς και όχι μόνο φορολογικούς παραδείσους; Ποιά σοσιαλδημοκρατία μπορεί να διατηρήσει το κοινωνικό κράτος, να διασφαλίσει την ανάπτυξη και τον υγιή ανταγωνισμό μέσα από την ενίσχυση του θεσμικού οπλοστασίου και των ελεγκτικών μηχανισμών του τραπεζικού συστήματος όταν έχει ενσωματωθεί πλήρως στη νεοφιλελεύθερη πτυχή της παγκοσμιοποίησης;
Για να μπορούμε να μιλούμε σήμερα σε εθνικό αλλά και διεθνές επίπεδο για Σοσιαλδημοκρατία, την εποχή της πτώσης των συνόρων, των social-media και της επανάστασης του διαδικτύου βασική προϋπόθεση είναι η σύγκρουση με τη λογική της απορρύθμισης. Η ανάκτηση δηλαδή του πολιτικού ελέγχου από τα “αόρατα” για την κοινωνία χέρια της αγοράς που ανήκουν στην πραγματικότητα στα πολύ ορατά χέρια του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών που διαθέτουν κατά περιπτώσεις προϋπολογισμούς μεγαλύτερους ακόμη και από αυτούς πολλών κρατών. Η ανάκτηση αυτού του δημόσιου ελέγχου της οικονομίας θα έρθει μόνο μέσα από διεθνείς συνεννοήσεις και διακρατικές συγκλίσεις για ένα βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης συμβατό με τα κοινωνικά αγαθά και τις κατακτήσεις της σύγχρονης Δημοκρατίας. Συνεννοήσεις που οφείλουν να καταλήξουν σε επίπεδο Ευρωπαικής Ενωσης σε μια προοπτική ευρωπαικής ολοκλήρωσης :
– στη φορολόγηση των χρηματιστηριακών συναλλαγών,– την ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου,
– την ανάκτηση του δημοσίου ελέγχου της αγοράς αξιολόγησης σε Ευρωπαϊκό επίπεδο με τη δημιουργία ενός διακρατικού Ευρωπαϊκού Οίκου Αξιολόγησης και
– την υιοθέτηση ενός νόμου με τη σύναψη διεθνούς σύμβασης που όπως στη δεκαετία του 30′ στην Αμερική θα αποτρέπει τη μεταμόρφωση της οικονομίας σε καζίνο και θα διασφαλίζει τις καταθέσεις των πολιτών με την αυστηρή διάκριση των τραπεζών σε καταθετικές και επενδυτικές.
Πρόκειται για θέσεις και προτάσεις που αν και σήμερα έχουν υποστηριχθεί από σημαίνοντες ακαδημαϊκούς και οικονομολόγους , παραμένουν στα συρτάρια των ηγετικών ομάδων των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων γιατί προϋποθέτουν ακριβώς σύγκρουση με κατεστημένα συμφέροντα και αντιλήψεις. Η κρίση της Ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας Σε εθνικό επίπεδο τώρα, η κρίση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας υπαγορεύτηκε από τις έκτακτες καταστάσεις που διαμορφώθηκαν στη χώρα το 2009, την αναγκαιότητα για μεταρρυθμίσεις και αποφάσεις με πολιτικό κόστος εξαιτίας της οικονομικής κατάρρευσης που προκάλεσε η κυβέρνηση της “στατικής απάτης” υπό τον κύριο Κ.Καραμανλή.
Η οικονομική και πολιτική αυτή κρίση συνοδεύτηκε από ένα σύστημα διαπλοκής κι ασυδοσίας εξωθεσμικών παραγόντων με ισχυρό έρεισμα στο τρίγωνο διαπλοκής τραπεζών – ΜΜΕ και πολιτικής εξουσίας. Ανατροπή που είχε ως αποτέλεσμα τον κατακερματισμό της ευρύτερης προοδευτικής παράταξης και της αφήγησης της για το πρόσφατο και άμεσο παρελθόν της. Σήμερα, χωρίς μια αξιόπιστη πολιτική εναλλακτική στο προοδευτικό, δημοκρατικό φάσμα είναι πολύ λογικό λοιπόν να μιλούν κάποιοι για ανάγκη ενοποίησης του χώρου. Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουμε για ποια ενοποίηση και για ποια σοσιαλδημοκρατία μιλάμε! Ενοποίηση που σημαίνει, άθροισμα των πολιτικών φιλοδοξιών, συγκολλήσεις κορυφής, ή πολιτική συμπόρευση με βάση τις ανάγκες και τα προβλήματα των Ενοποίηση για ποιούς; Για να αποκαταστήσουμε φαντάσματα των “πρώην” πολιτικών , ή για τους πολίτες, για τον εξορθολογισμό και τη δικαιότερη κατανομή των κοινωνικών βαρών;
Είναι κάτι παραπάνω από προφανές πως η όποια συμπόρευση δεν μπορεί να υπαγορεύεται από κίνητρα προσωπικής επιβίωσης και πολιτικής ιδιοτέλειας αλλά να αποτελεί μια γενναία ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ με περιεχόμενο κι όχι αόριστες διακηρύξεις-πλαίσια. Μια συμφωνία – χρονοδιάγραμμα για προοδευτικές, συγκρουσιακές μεταρρυθμίσεις.
Μεταρρυθμίσεις με στόχο τη δημιουργία νέου πλούτου, τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης ώστε να μη πληρώνουν συνεχώς οι ίδιοι και οι ίδιοι και την ανακούφιση των κοινωνικά ασθενέστερων συμπολιτών μας. Μεταρρυθμίσεις που θα επανεκκινήσουν την οικονομία, τις επενδύσεις, την ανάπτυξη και το ρυθμιστικό πλαίσιο κοινωνικής προστασίας. Λύση οι μεταρρυθμίσεις και όχι η λιτότητα!
Πρέπει να συμφωνήσουμε:– σε ένα δίκαιο και σταθερό φορολογικό σύστημα,
– στην πάταξη της γραφειοκρατίας με την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών και
– τη μεταρρύθμιση της Διοικητικής Δικαιοσύνης με έμφαση στην ταχύτητα της δικαιοδοτικής διαδικασίας ιδιαίτερα των υποθέσεων που αφορούν επενδυτικές και αναπτυξιακές υποθέσεις.
Να διαμορφώσουμε δηλαδή ένα περιβάλλον σταθερότητας, ασφάλειας και διαφάνειας που θα αντιλαμβάνεται τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και θα είναι πραγματικά ελκυστικό για επενδύσεις που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας. Ταυτόχρονη πρέπει να είναι και η ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών για να πληρώσουν οι μόνιμα φοροαποφεύγοντες κι όχι να πληρώσουν και γι’ αυτούς τα συνήθη θύματα , οι συνεπείς πολίτες μέσα από την αύξηση των φορολογικών συντελεστών. Γιατί η λύση δεν είναι η λιτότητα.Η λύση είναι οι προοδευτικές και κοινωνικά δίκαιες μεταρρυθμίσεις.
Η διαμόρφωση μιας ευνομούμενης πολιτείας με την αλλαγή της φυσιογνωμίας και της αρχιτεκτονικής της Δημόσιας Διοίκησης σε συνδυασμό με τις ρυθμιστικές παρεμβάσεις στην οικονομία για την απελευθέρωση των δυνάμεων του υγιούς ανταγωνισμού προς όφελος των πολιτών. Διαφορετικά με την εμμονή σε δημοσιονομικά κι όχι διαρθρωτικά μέτρα η χώρα μας, οι πολίτες, κινδυνεύουν να υποστούν ένα άλλο οικονομικό μαρτύριο όμοιο με εκείνο του Σίσυφου και να καταδικαστούν να γεμίζουν με “μέτρα”, με τους κόπους και τις οικονομίες μιας ζωής ένα βαρέλι που συνεχώς Αυτή η λογική, η λογική των μεγάλων αλλαγών υπό την εγγύηση του Κράτους Δικαίου οφείλει να είναι η απάντηση μας στα πραγματικά προβλήματα αλλά και στους ακραία νεοφιλελεύθερους κύκλους των δανειστών που προκρίνουν αποτυχημένες και υφεσιακές πολιτικές. Συνεπώς το μόνο κριτήριο για τη συνεργασία και τον όποιο διάλογο στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας με τα πολιτικά κόμματα και πρόσωπα που τον απαρτίζουν δεν μπορεί παρά να είναι η απάντηση τους, η απάντηση μας σε ανάλογα κορυφαία πολιτικά διλήμματα.
Στα διλήμματα που αποτελούν και τη διαχωριστική γραμμή της προόδου από τη συντήρηση. Πρέπει επίσης να θυμηθούμε εκτός από τα οικονομικά δεδομένα για μια πιο δίκαιη οικονομική πολιτική, το δεύτερο συνθετικό της πολιτικής μας ιδεολογίας που είναι η λέξη δημοκρατία.
Οφείλουμε έτσι να αναστοχαστούμε όλοι μαζί το κοινό μας παρελθόν, να ανανεώσουμε τον πολιτικό μας λόγο και να ξαναθυμηθούμε τις αξίες μας σε μια νέα πραγματικά προοδευτική στροφή στις ρίζες της σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς που είναι ο άνθρωπος και οι ανάγκες Να απαντήσουμε όχι απλά στα ιδεολογικά διλήμματα της σοσιαλδημοκρατίας αλλά στον ουσιαστικό λόγο για τον οποίο βρισκόμαστε στην πολιτική. Για τους εαυτούς μας ή για τους πολίτες;
Join the Conversation