Η αλήθεια είναι πως θαύμαζα τους ανθρώπους που έκαναν πράγματα που εγώ δεν μπορούσα να κάνω. Ένα από αυτά ήταν το μάθημα της γυμναστικής. Ο Ιούνιος ήταν ένας μήνας με βαρύ πρόγραμμα. Για να πάρουμε το ενδεικτικό μας έπρεπε να δώσουμε εξετάσεις, διαγωνίσματα, διάβασμα με τη λάμπα και την ημέρα κάτω από την τεράστια καρυδιά μας.
Μα τα πιο πολλά παιδιά είχαν και το θέμα των γυμναστικών επιδείξεων. Έκαναν πρόβες συνεχώς, μα πως να του χαλάσεις χατίρι στο γυμναστή μας που ήταν πολύ καλός κι ευγενικός άνθρωπος. Έπρεπε στις επιδείξεις να τον βγάλουμε ασπροπρόσωπο, να είναι πολύ ωραίες, ρυθμικές, χωρίς λάθη στις ασκήσεις και στο χορό, μα πιο πολύ στους μαθητές και τις μαθήτριες που ήταν αθλητές και έπρεπε να είναι σε φόρμα και να πάνε καλά. Τόσο στο μήκος, τόσο χρόνο στο τρέξιμο, τόσο στο πήδημα τόσο στο τριπλούν κλπ κλπ. Μέτρο και χρονόμετρο εργάζονταν συνέχεια.
Εγώ για λόγους υγείας δεν έκανα γυμναστική ο λόγος η σπονδυλική μου στήλη και μια νόσος που με βασάνιζε άγνωστη για χρόνια. Και τώρα που είναι γνωστή τι νομίζετε πως την κάνω ντα ντά, μπα αυτή ακόμα με βασανίζει και γω την υποχρεώνω να ζει μαζί μου. Ο καθηγητής μας όμως δεν με άφηνε έξω από το μάθημα με έβαζε στο χορό και μάλιστα πολλές φορές και πρώτη. Τότε δεν καταλάβαινα το γιατί τώρα το ξέρω. Kανένα παιδί δεν πρέπει να νιώθει πως δεν μπορεί. Ήμουν κοντή μα ο χορός ήταν μέσα μου όπως και η μουσική, ήταν όπως μαθαίνεις να τρως να κοιμάσαι ήταν η ψυχή μου.
Στις γυμναστικές επιδείξεις φορούσαμε τις μπλε πλισεδένιες ποδιές μας, και λευκές μπλούζες η πουκάμισα, δεν φορούσαμε τις φουφούλες μας. Στην εποχή μου στο σχολείο είχαμε ταλέντα μεγάλα. Στα αγωνίσματα και στο μονόζυγο. Δεν ήμουν μαζί με τις συμμαθήτριες μου την ώρα των ασκήσεων. Τις παρακολουθούσα σαν θεατής. Άκουγαν τα παραγγέλματα και είχαν μια αρμονία μια τελειότητα. Θα ήθελα να είμαι μαζί τους όμως ήταν αδύνατον.<br />Και τα αγόρια και τα κορίτσια ήταν όμορφα, και καθώς έπρεπε να βγάλουν ασπροπρόσωπο τον γυμναστή μας που ήταν αγαπητός σε όλους μας, που μας έκανε και υγειηνή και ήταν και καλόκαρδος δεν μας στεναχωρούσε ποτέ. Ήταν καλός άνθρωπος και καλός γυμναστής.
Κάποτε φτάνανε στα αγωνίσματα, περήφανη κοίταγα τη φίλη μου την Ιφιγένεια που ήταν πρώτη από τα κορίτσια, δεν γνωρίζω δεν θυμάμαι αν ήταν και από τα αγόρια. Όταν έφτανε η ώρα του μονόζυγου όλοι καρφώναμε τα μάτια μας στην Ιφιγένεια. Το σώμα της ήταν χωρίς βάρος, η δοκός και κατόπιν το μονόζυγο ήταν σαν εκείνη να τα έκανε κουμάντο. Ανέβαινε κατέβαινε στριφογύριζε χωρίς να έχει βάρος μια τέλεια αρμονία χωρίς να νοιώθει φόβο ήταν όπως νοιώθει ο άνθρωπος μετά από μια δέηση, μια προσευχή, που σε λυτρώνει και σε κάνει πεταλούδα στο λιβάδι της παπαρούνας. Αέρας ήταν καθώς ανέμιζαν τα σκούρα μαλλιά της.
Όλα τα παιδιά και οι μεγάλοι τη χειροκροτούσαν, η δική μας Ιφιγένεια, η γελαστή, που σε πλησίαζε για να σου πει αν θες κάτι, αν μπορεί να βοηθήσει…Και όταν έκανε χρόνους μεγάλους, όταν στο μονόζυγο έκανε όλες τις ασκήσεις και τις ισορροπίες και ότι έπρεπε, τρελαινόμασταν, κρίναμε πως έφτασε και πέρασε αυτά που έπρεπε για να πάει στους πανελλήνιους αγώνες και κατόπιν στους Βαλκανικούς.
Υπήρχαν και κορίτσια και αγόρια που έκαναν πολύ ωραία γυμναστική και ήταν καλοί και στα αθλήματα και το μονόζυγο όμως μία ήταν η Ιφιγένεια η Ντάνη το μελαχρινό κορίτσι, με το ζεστό χαμόγελο, τα λαμπερά μαύρα της μάτια. Έτσι είναι ακόμα. Με την Ιφιγένεια ήμασταν και είμαστε φίλες, αν και γω πρέπει να ήμουν μία η δύο τάξεις μικρότερη νομίζω, δεν είμαι σίγουρη. Γίναμε όμως χωριανές και από τους άντρες μας, μιας και παντρευτήκαμε δύο χωριανούς και φίλους. Ποτέ δεν κατάλαβα πως και ποιος της έκλεισε το δρόμο σε κάτι που αγαπούσε. Ίσως ήταν τότε πολύ δύσκολο να αφήσεις την μικρή σου πόλη για το άγνωστο. Μα η ζωή μας, πάντα στο άγνωστο πάει και καμιά μα καμιά μέρα δεν είναι ίδια με τη χθεσινή και δεν θα είναι ίδια με την αυριανή. Δεν θα είναι, γιατί εσύ δεν είσαι ίδιος, γιατί εσύ είσαι ένας καινούριος άνθρωπος με την εμπειρία μιας άλλης μέρας.
Μετά όταν τελείωναν τα αγωνίσματα στεφάνωναν με στεφάνια από ελιά τους νικητές.Μερικές φορές στη μνήμη μου φέρνω και στεφάνια από δάφνη, ίσως μπερδευω τα σχολεία γιατί και στο γυμνάσιο της Αθήνας κάναμε επιδείξεις. Στο τέλος κάναμε τρεις ή τέσσερεις κύκλους στο χορό και χορεύαμε ένα χορό από κάθε μέρος της πατρίδας μας. Από την Κρήτη, από διάφορα νησιά μπάλο και Κερκυρα’ι’κό. Τσάμηκο, συρτό στα τρία την Κοστελάτα, το φισούν, και συρτά Καλαματιανά. Ο κόσμος που ήταν χειροκροτούσε και χαίρονταν τα παιδιά παρόλο που πολλά παιδιά δεν τα είδαν ποτέ οι γονείς τους, μιας και ήταν από τα χωριά.
Με την Ιφιγένεια δεν χωρίσαμε ποτέ. Πολλές φορές τα λέμε, μα τώρα και κείνης ο Στέφανός της έφυγε όπως και μένα ο Χρήστος μου. Γυμναστικές επιδείξεις έκαναν και το νηπιαγωγείο και τα δημοτικά σχολεία. Τα δημοτικά σχολεία έκαναν επίσης και εξετάσεις με θεατρικά έργα πάνω σε σκηνή που ήταν στολισμένη με αγράμπελες που στα χωριά μας τις λένε χελιδονιές. Οι δάσκαλοι μοιράζανε έτσι τους ρόλους που όλα τα παιδιά να έχουν ρόλο.
Και ήταν πολύ πλούσιος ο διάκοσμος ακόμη μοσχοβόλαγαν τα λουλούδια φέρνοντας στη μνήμη μας το ποίημα του τρύγου που λέει όταν ανθίζει η αγράμπελη κι απλώνει τα κλαδιά της… βλέπετε η αγράμπελη κρατάει ανθισμένη πολλούς μήνες και όταν πέσουν τα λουλούδια της για καιρό μένουν με ένα μεταξωτό λουλούδι.
Και τα παιδάκια τα νήπια κάνανε εξετάσεις με ένα παραμύθι όπως η κοκκινοσκουφίτσα ή το ήταν ένα μικρό καράβι ή ακόμη ο γεωργός πάει στο αγρό στον αγρό πρωί σαν ξημερώσει κλπ Αυτά ήταν γυμναστική με τραγούδι ήταν πολύ όμορφα μα και τι δεν είναι όμορφο στα παιδιά;
Πέρασαν πολλά χρόνια, όταν τα παιδιά μου ήταν στο δημοτικό κάνανε επιδείξεις μετά στο λύκειο νομίζω πως τις έκοψαν για νανην κουράζονται τα παιδιά. Λυπάμαι που δεν θυμάμαι τους άλλους που ήταν πρώτοι ας με συγχωρήσουν.
*H Αλεξάνδρα Παυλίδου Θωμά, ήταν συγγραφέας, ποιήτρια, βραβευμένο μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και μέλος της Διεθνoύς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
Join the Conversation