Εκατοντάδες πιστοί τον συνόδεψαν στο… ακρωτήρι της ψυχής του

Γράφει ο Πατήρ Ηλίας Μάκος

Ενταφιάστηκε στο… ακρωτήρι της ψυχής του, τη Μονή Παγανιών Παραμυθιάς, ο αρχιμανδρίτης Γερβάσιος Κανάτας, που έφυγε με τραγικό τρόπο σε τροχαίο από τη ζωή.

Προηγήθηκε η εξόδιος ακολουθία στομητροπολιτικό ναό του Αγίου Δονάτου στη Παραμυθιά, προεξάρχοντοs του μητροπολίτου Παραμυθίας Τίτου, όπου συμμετείχαν δεκάδες κληρικοί της Μητροπόλεως, αλλά και από διάφορα μέρη της Ελλάδας.

Στη νεκρώσιμη ομιλία του, ο Μητροπολίτης, του οποίου ο εκλιπών υπήρξε στενός και αφοσιωμένος συνεργάτης για πολλά χρόνια,  απαρίθμησε τα χαρίσματα του και κυρίως στο ότι ήταν άνθρωπος των πράξεων και όχι των λόγων. Έδινε με την ήρεμη και ήσυχη συμπεριφορά του, όπως τόνισε, το καλό παράδειγμά του. Γι΄ αυτό, παρότι ασκούσε διοικητικά καθήκοντα ως πρωτοσύγκελλος, δεν απέκτησε εχθρούς, καθώς, όπως υπογράμμισε ο Σεβασμιώτατος, απολάμβανε της συμπάθειας και της εκτίμησης όλων.  Ο Μητροπολίτης Παραμυθίας δεν έκρυψε τη συγκίνησή του για την απώλεια του ιερωμένου, τον οποίο είχε στο πλευρό του γιαδεκαετίες. Δάκρυα προκάλεσε η επιστολή, που διαβάστηκε, ενός μικρού συγγενούς, μόλις επτά ετών, του αείμνηστου γέροντα.

Στη μορφή του αναφέρθηκαν ακόμη, κληρικός από την Αθήνα, και άτομο από την οικογένειά του. Και ο γράφων δεν μπορεί να μην εκφράσει τη βαθιά και βαριά θλίψη του για την απρόοπτη απώλεια του πατρός Γερβασίου, που ήταν λαμπερό πνευματικό ανάστημα του Μητροπολίτου Παραμυθίας Τίτου. Τούτες τις στιγμές, που ξεχειλίζει η συγκίνηση, δεν χωρούν πολλές κουβέντες. Άλλωστε ο πατήρ Γερβάσιος δεν ήθελε τις πολλές κουβέντες. Προτιμούσε τη σιωπή της λογικής και τη λογική της σιωπής.

Επεδίωκε τη σιωπή της προσευχής και την προσευχή της σιωπής. Αυτός ήταν ο πατήρ Γερβάσιος. Πατούσε στη γη και έβλεπε προς τον ουρανό.  Αυτός ήταν ο πατήρ Γερβάσιος. Έκανε την καρδιά του παράδεισο. Αυτός ήταν ο πατήρ Γερβάσιος. Εύζωνος Κυρίου.

Έχουμε την αίσθηση, για να μην πούμε τη βεβαιότητα, ότι ο πατήρ Γερβάσιος, αν και χάθηκε, δεν χάθηκε. Τριγυρίζει ανάμεσά μας. Μας κοιτάζει και με το αναπαυμένο βλέμμα του μας δείχνει το δρόμο της πιστής πίστης, που ο ίδιος ακολούθησε. Τριγυρίζει στη μονή Παγανιών, έτοιμος να λειτουργήσει, να διακονήσει, να εργαστεί, να υποδεχτεί. Δεν τον κλαίμε ως πεθαμένο. Τον παρακαλούμε ως άνθρωπο του Θεού να μην ξεχνά να μας ευλογεί.